Positief beginnen: waar de eerste twee delen van Lagercrantz in mijn ogen storend waren door de omslachtige omschrijvingen van personages, hield hij zich nu eindelijk een beetje in, eindelijk, een beetje. Het hele Camilla-lijntje boeit alleen amper en is niet overtuigend. Lisbeths drijfveren worden erdoor uitgehold: alleen wraak houdt haar nog bezig, terwijl Blomkvist de maatschappelijk geëngageerde klassieke held speelt, die ondanks lapzwanzerigheid martelingen doorstaat, levens redt en continu vrouwelijke aandacht krijgt. Dat is niet in balans en niet wat Larsson startte.