Uitgangspunt is duidelijk: hoe men meer verbinding kan krijgen met zichzelf en de leus van Maya Angelou, geciteerd in dit boek, zelfs óverduidelijk. Maar dan gaat Brown weer echt de mist is: hele lange, emotionele relazen over zichzelf en haar leven. Na een aantal bladzijden denk je als nuchtere, weldenkende lezer al:
vind ik dit ego-document wel interessant? Wil ik al die stukken wel lezen over haar jeugd en het vervolg?
Ik vermoed al langere tijd, dat zij de boeken vooral voor zichzelf schrijft en na het aanvankelijke succes van het eerste boek, niet meer te stuiten is. Ook dit is eenvoudig psychologisch te duiden.