Geschreven bij Tirza

Zojuist heb ik "Tirza" van Arnon Grunberg uitgelezen en dichtgeslagen. Wat kan ik erover zeggen? Ik vind het een heel apart verhaal. Een verhaal waarin voor mijn gevoel enerzijds heel veel gebeurt, en anderzijds vrij weinig. Er worden veel herinneringen in beschreven. Ik wist niet goed wat ik van Jõrgen Hofmeester moest denken. Soms vond ik hem aardig, wijs en zorgzaam overkomen, dan weer heel irritant, onaardig en onberekenbaar. Daardoor werden mijn gevoelens nogal heen en weer geslingerd. Sommige stukken vind ik saai en langdradig. Andere stukken vind ik zeer meeslepend, intrigerend en interessant. De aap die op het eind uit de mouw komt, had ik niet zien aankomen. Heftig, shockerend, maar wel passend in dit bizarre, onalledaagse verhaal. Ik vind het redelijk goed. Het is niet één van de beste boeken die ik in mijn leven heb gelezen. Ik beoordeel het met 3 sterren.

Geschreven bij Tirza

Ondanks mijn antipathie tegen de persoon Grundberg las ik op aanraden van mijn vriendin 'Tirza'. Vanaf het eerste moment raak je verstrikt in de depressieve gedachtenwereld van de hoofdpersoon, wat er toe kan leiden dat je onmiddellijk stopt met lezen, of juist wilt weten hoe het verder gaat. Bij mij was het laatste het geval. Onvoorstelbare dialogen van de man met zichzelf...heel griezelig hoe ver hij in de liefde (of bezittingsdrang, hoe je het maar wilt noemen) voor zijn dochter gaat. Absoluut niet voorspelbaar en zo ontzettend knap geschreven. Het verhaal liet me, ook lang nadat ik het uit had, niet los. In zijn soort en als het je pakt een pageturner, maar geen gemakkelijke stof. Voor mij een onvergetelijk boek.

Geschreven bij Tirza

Tirza van Arnon Grunberg is een roman met als hoofdpersoon Jörgen Hofmeester. Hij is op het eerste gezicht een wat saaie man, wiens trots in zijn kinderen ligt. En dan vooral in zijn jongste dochter Tirza, die hij de 'Zonnekoningin' noemt. Zijn echtgenote is drie jaar geleden weggegaan om een relatie met haar oude jeugdliefde te beginnen. Dan staat ze opeens weer op de stoep, vlak voor het eindexamenfeest van Tirza. Dit feest verloopt voor alle partijen anders dan gedacht, vooral als Jörgen het vriendje van Tirza ontmoet: een jongen die volgens hem precies op Mohammed Atta lijkt. De jongen wordt voor hem de personificatie van het terrorisme in de wereld. Vanaf dan begint Jörgen steeds verder af te glijden, maar hoe ver precies komt de lezer pas als allerlaatste te weten...

Dit was het eerste boek dat ik las van Arnon Grunberg. Ik had er al veel over gehoord, het leek mij een intrigerend verhaal. Vanaf bladzijde een zat ik meteen in het boek. De schrijfstijl was wat mij betreft heel boeiend, hoewel regelmatig ook nogal plat. Normaal gesproken kan ik mij aan plat taalgebruik storen, maar op een of andere manier komt Grunberg er prima mee weg. Misschien omdat andere zinnen juist bijna poëtisch geschreven zijn. De afwisseling maakt het interessant en spreekt tot de verbeelding.

Qua thematiek spelen vaderliefde en xenofobie toch wel de grootste rollen, al zijn dat zeker niet de enige thema's in Tirza. Vooral het eerste thema is mooi uitgewerkt. De band die Jörgen met zijn jongste dochter heeft is alles behalve vanzelfsprekend. Soms lijkt de band zelfs beklemmend, wat naar mate het boek meer vordert steeds meer tot uiting komt. Eigenlijk is Jörgen vooral bang. Bang om toe te geven dat hij zijn baan kwijt is, bang om te sterven, bang om Tirza te verliezen... Angst is dan ook een rode draad door het verhaal heen.

De personages zijn bijzonder en staan allemaal op zich. De lezer ziet het verhaal vanuit Jörgen's perspectief, hij is dan ook het meeste uitgewerkt. Tirza zien we eigenlijk alleen maar zoals hij haar ziet; dat is jammer, maar tegelijkertijd ook boeiend. Vaak voelde ik met Jörgen mee en op sommige momenten kon ik me zelfs met hem identificeren, wat best eng is eenmaal bij het einde aangekomen. Dit getuigt in ieder geval van een goede schrijfstijl en 'echt' neergezette personages.

Tirza heeft bij mij een diepe indruk achtergelaten. Het is een intrigerende roman over liefde en angst in al zijn vormen. De schrijfstijl is afwisselend en daardoor interessant, maar echt interessant zijn de personages, de thema's en de manier waarop deze zijn uitgewerkt. Al vanaf het begin krijgt de lezer een beklemmend gevoel, wat in deel drie alleen maar wordt uitvergroot tot een schokkende climax. Dit is een boek wat ik niet gauw zal vergeten.

Geschreven bij Tirza

Na het lezen van Blauwe maandagen had ik Arnon Grunberg een tijdje afgeschreven (zo'n oninteressant boek dat ik intussen geen idee meer heb waar het over gaat), maar met Tirza is hij voor mij weer helemaal in beeld. Dit is een zorgvuldig en boeiend geschreven roman met, inderdaad, een bizar einde. Het stelt bijna gerust dat langzaam duidelijk wordt dat de hoofdpersoon ziek is (schizofreen? autistisch?). Daarmee is hij echter ook een soort karikatuur van deze tijd. De droogkomische stijl van Grunberg moet je kunnen waarderen.

Geschreven bij Tirza

Ik heb het boek net uit en moet me aansluiten bij enkele beoordelingen van hieronder: Ik vond het in zijn geheel teleurstellend. Er zaten enkele intelligente bedenkingen in over het leven en relaties, maar het verhaal en de karakters misten heel wat realisme en diepgang. Een meesterwerk is dit zeker niet en de vergelijking met grote Russische schrijvers uit het Juryrapport van de Gouden uil is helemaal uit de lucht gegrepen. Grunberg probeert een hedendaags verteller te zijn, maar i.p.v. in de kopgroep zit hij voor mij eerder achteraan in het peleton: tussen Koch en Brusselmans maar ver achter Zafon en Hosseini om maar enkelen te noemen.
Het is duidelijk dat Grunberg ‘om den brode’ (elke dag x-aantal pagina’s) schrijft en dat daardoor het verhaal regelmatig van richting of toon verandert, zonder een bepaalde lijn of opbouw. Ook de personnages veranderen (zonder duidelijke reden) van karakter en temperament. Hofmeester wordt in het begin bv. afgeschilderd als een introverte saaie huisvader en naar het einde toe wordt hij opeens een joviale moderne Indiana Jones die menigeen begeestert. Zijn echtgenote is in het begin dan weer een zelfzekere brutale ‘femme fatale’ en naar het einde toe een bezorgde afhankelijke moeder-huismus. Niet erg geloofwaardig, evenals sommige passages in het verhaal: Hofmeester wordt betrapt met zijn broek op de enkels tijdens het feest voor zijn dochter. Een kwartiertje later loopt hij doodleuk terug tussen de gasten alsof er niets gebeurd is. Zo zit het boek vol met ondenkbare situaties en onwezenlijke dialogen.
‘Tirza’ gaat terug het schap in bij de ‘flutboeken’. Ook ‘Huid en haar’ van Grunberg vond ik bijzonder zwak. Snel een kwaliteitsboek uitzoeken om af te kikken...

Geschreven bij Tirza

Dit boek moest ik van school lezen en ik was bang dat het saai was en dat ik er niet echt doorheen kon komen. Dat viel echt reuze mee. Het is echt leuk om heel veel thema's en motieven in dit boek tegen te komen. Het sluit allemaal goed op elkaar aan. Het is gewoon leesbaar literatuur en daar ben ik en een heleboel scholieren blij om.

Geschreven bij Tirza

Ik hou nooit zo van hypes dus was erg laat met 'toch maar eens lezen' van Tirza. Wat een heftig boek. Ik kon het nauwelijks wegleggen, terwijl ik me toch kapot ergerde aan de hoofdpersonen. Een eikel van een man en heks van een vrouw die elkaar kapot maken en toch niet los kunnen laten, en een vreemde relatie met de dochter Tirza. Prachtig opgebouwd naar het verbijsterende einde. Wel vond ik er wat al teveel 'literair gedoe' in zitten, om maar litarair te doen. Zoveel verwijzingen naar de dood en vergankelijkheid, die allemaal leken bedoeld voor de ontleding van het boek door middelbare scholieren. Ik vond het wel heel knap hoe de schrijver zo'n onsympathiek hoofdpersoon tot in detail weet neer te zetten, en hoe die hoofdpersoon eigenlijk ook van zichzelf walgde, en dat je toch ontzettend geboeid en gegrepen wordt door het verhaal. Het lezen van dit boek voelde als een soort lugubere mix van leedvermaak en voyeurisme.

Ik had het boek nodig voor school. Het was niet wat ik er van verwachtte, het verhaal is spannend en uniek, maar het is ook een beetje vreemd en onrealistisch. Als ik eerlijk ben zou ik het boek niet aanbevelen omdat het zo dik is en een beetje langdradig. Ik ben ook niet zo'n fan van de schrijfstijl. Over het algemeen vind ik het een leuk verhaal, met veel twists die je niet zou verwachten. Verder zal ik niks over de inhoud vertellen voor de mensen die het nog willen lezen.

Geschreven bij Tirza

Het is erg jammer dat de film, en dus deze editie pas begint om twee derde van het orginele boek. Hierdoor is het niet altijd te begrijpen wat er echt in Hofmeester (de hoofdpersoon) omgaat en doet wat hij doet. De film editie van het boek vind ik ook erg langdradig in vergelijking met het orgineel. Ik zou aanraden om het orginele boek te lezen en niet deze film editie.

Geschreven bij Tirza

Tirza komt te traag op gang en loopt te snel naar het einde toe. Het plot is erg voorspelbaar. Soms schrijft Grunberg te intellectueel, dan weer te licht en daartussen briljant. Een nogal vreemd boek, dat ik niet goed kan plaatsen. Maar respect voor al het werk dat erin zit.