Na het lezen van het boek van Linda t'Kindt over hooggevoeligheid voor kinderen, herkende ik zoveel bij mezelf dat ik vond dat ik de basis van haar boek ook moest lezen.
Zij verwees hiervoor naar Elaine Aron.
In het begin kreeg ik weer dat gevoel van herkenning, maar naarmate ik verder las raakte ik meer en meer teleurgesteld. Het zal een goed boek geweest zijn in de jaren 90 (oa door haar verwijzingen naar Carl Jung of haar aannames over de getraumatiseerde jeugd en invloed op het liefdesleven), maar ik vind het totaal niet meer aangepast aan deze tijdsgeest. Bovendien is het duidelijk gericht op de Amerikaanse markt.
Het gevoel van herkenbaarheid, geruststelling en "hier kan ik wat mee", dat ik had na het lezen van het boek van Linda t'kindt waren totaal verdwenen na het lezen van dit boek.Ik ben een introverte HSP die als verlegen in grote groepen bekend sta, ik ben tegelijkertijd heel filosofisch maar ook heel nuchter (ik ben ook wetenschapper), en dat is misschien het probleem. Ik herken namelijk het hoge blabla gehalte dat Amerikaanse collega's ook kunnen hebben als ze het over hun onderzoek hebben. Linda t'kindt of andere Vlaamse of Nederlandse deskundigen zijn veel nuchterder en to the point.
Ik heb daarna terug het boek van Linda t'kindt gelezen (nochtans bedoeld voor kinderen) en ik kan alleen maar hopen dat zij ook een boek voor volwassenen gaat schrijven.