Geschreven bij Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd
Doodgaan. Dat heeft tijdenlang ver bij mensen vandaan gestaan. Verder dan het in bv de Middeleeuwen stond. Iedereen kan betergemaakt worden. Toch?
.
Review van “Wat gebeurt er als je doodgaat?” en “Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd”, beide geschreven door Hans Stolp.
.
In Veldhoven, waar de werkgroep “Er is meer...” al sinds jaar en dag lezingen organiseert waar ze sprekers heenhalen die deskundig zijn mbt ‘iets dat verder dan het alledaagse gaat’, heb ik Hans Stolp meer dan eens horen spreken. Als ik daaraan denk, zijn de eerste woorden die bij mij bovenkomen: zachtaardig, luisterend, moedig, onderzoekend en ordenend. Hij gaat uit van een christelijke basis en dat is niet helemaal mijn uitgangspunt in het leven, dus boeken van hem had ik nog niet eerder gelezen. (Behalve dan “Aan synagoge, kerk en moskee voorbij”, “Luister aljeblieft! De 10 heilige wetten van communicatie” en “Waarin Islam en Christendom verschillen, een stap naar dieper inzicht”)
.
Wie, zoals ik, mensen die al sinds WW2 met oorlogstraumata in hun rugzak lopen, begeleidt bij het terugvinden van zichzelf, zingeving, Levensblijheid en bijstaat in het zo min mogelijk last hebben van kwalen die later bovenop de diep in henzelf begraven ptss terecht gekomen zijn, komt, mede gezien de leeftijd van deze mensen, onherroepelijk tegen, dat er cliënten doodgaan.
Ze overlijden niet van het ene op het andere moment. Meestal niet tenminste. Er gaat veelal een proces aan vooraf, waarin hun band met de aarde en het leven dunner, transparanter wordt. Waarin ze soms al even op bezoek lijken te gaan in de Andere Wereld.
Wat mij daarbij telkens opvalt, is dat naarmate ze de pijnen die ze in hun leven opgedaan hebben meer kunnen loswikkelen en op laten lossen, angst voor het sterven transparanter wordt en verdwijnt.
.
Boeken als het Tibetaanse Dodenboek en het Egyptische Dodenboek en andere niet-christelijke boeken over sterven(sbegeleiding) heb ik gelezen, veel herkenning gevonden in de idee dat geboren worden, leven en sterven bewustzijnsstadia zijn.
.
Om de chtistelijke achtergrond vond ik het nogal een uitdaging om deze boeken van Hans Stolp te lezen. Ik heb ze gelezen. En… de ergens verwachtte dogmatische laag van christelijke ideeën waaraan menselijke ervaringen aan- en ingepast worden, die was er niet. Helemaal niet. Wat een opluchting, dat er zo open-minded gekeken wordt naar wat mensen ervaren, voelen en meemaken, helemaal losgezongen van wat ze eventueel ‘zouden behoren mee te maken en te ervaren’.
.
Hij legt ervaringen van mensen van nu naast die van mensen van vroeger, die hun ideeën, ervaringen en gevoelens opgeschreven hebben. Het esoterisch Christendom en andere culturen worden naast elkaar gelegd, waaruit valt op te maken dat gelijksoortige ervaringen en waarnemingen in verschillende culturen slechts een andere naam hebben gekregen, maar wezenlijk, in essentie hetelfde zijn.
.
Dat het overal en vooral gaat om in liefde elkaar vasthouden en in liefde elkaar loslaten en een stukje mee begeleiden voor de stervende, een stukje mee mogen ervaren voorbij de sluier voor de achterblijvenden, dat dat iets is van alle tijden en altijd. Ook van nu, in een tijd dat veel mensen stoer roepen dat bij de dood alles ophoudt. Want mensen merken dat als ze in liefde met een dierbare een stukje meelopen op die allerlaatste weg, dat het geen allerlaatste weg is. Ja, hier in dit leven, maar voorbij de sluier begint er voor de stervende een heel nieuw leven, als was hij/zij een boreling.
.
