Hij werd in de jaren zeventig van de vorige eeuw vijf keer topscorer van de eredivisie en won één zilveren en twee bronzen schoenen. Kortom, hij was vrijwel ongrijpbaar in de lucht dankzij zijn sprongkracht. Het scorend vermogen bracht hem, de zoon van een banketbakker uit Haarlem, de sterstatus die hij niet wilde, en de armslag om zijn eigen dingen te doen, die hij beslist wél wilde.

"Het verwachtingspatroon was te hoog, er was te veel aandacht voor mijn persoon, en ook een zekere mate van cynisme", vertelt de vedette van weleer in de biografie Altijd raak. Hij had echter een van de meest in het oog lopend beroepen gekozen en dat bijna twintig jaar lang met opvallend succes uitgeoefend. Hij speelde bij alle topclubs van Nederland en België én kwam twintig keer voor Oranje uit. Het wereldkampioenschap voetbal in 1974 begon en eindigde voor hem echter als een deceptie. Op de reservebank.