Nu schrijf ik nooit reviews en al helemaal niet van boeken. Maar voor dit boek maak ik echt een uitzondering. Voor iedereen die de documentaire heeft gezien, is dit een must-read. Maar ook zonder de docu gezien te hebben, is dit een goed geschreven en volwaardig boek dat goed te volgen is en dat enerzijds leest als een dagboek en anderzijds als een observatie van een bizarre gezinssituatie, door een blik van buitenaf. Gelukkig dat dit kan, want je weet immers hoe het afloopt en dat de kinderen nu in vrijheid kunnen leven.
De indringende, claustrofobische en bizarre gebeurtenissen beschrijft Israel zonder te veroordelen. Terwijl je als lezer denkt, kind wat heeft men je aangedaan en hoe heb jij dit toch overleefd, schrijft Israel zelfs over kleine geluksmomenten die je pas als zodanig kunt ervaren als je ze nooit eerder hebt meegemaakt.
Hoewel het boek me herhaaldelijk de adem beneemt en je doet begrijpen dat dit soort waanzin, mishandeling en indoctrinatie de hartverscheurende realiteit is voor deze kinderen, kon ik het niet wegleggen. Het ondanks alles vinden van je eigen wil, mening en identiteit is de grootste overwinning en maakt van het ondraaglijke en ondenkbare toch een hoopvol perspectief.
