Voor Dolf Jansen is hardlopen allang geen sport meer, maar een way of life. Met het asfalt of het zand onder de voeten de einder tegemoet door de polder, door bossen en weilanden, tussen velden en rietkragen door. Een boerderij, wat lammetjes, de zon op de huid of juist de regen en de wind die teisteren, gedachten over de dag van gisteren, die van morgen, het bestaan. En dan na kilometers je afgepeigerd even aan een zwemtrapje vastklampen om vervolgens je lichaam onder te dompelen in het ijskoude water van de rivier de Bullewijk. Goed voor de doorbloeding. Dan voel je dat je leeft. Het schrijven komt daarna als vanzelf.