Geschreven bij Nooit meer
Lily woont sinds kort in Boston en ontmoet op de avond van de grafrede van haar vader de gevatte neurochirurg Ryle. Ze leren elkaar beter kennen als ze elkaar enkele “naakte waarheden” vertellen. Zij vertelt hem over haar vader met losse handjes en hij vertelt haar over het kleine jongetje die hij niet kon redden die dag.
Beiden blijven ze na die ene avond aan elkaar denken.
Lily neemt tijdens haar rouwverlof de tijd om enkele dozen te bekijken met oude spulletjes van toen ze nog bij haar ouders woonde. In die dozen zitten ook de dagboekverhalen die ze als kind schreef aan Ellen DeGeneres. Daarin schreef ze over haar ouders, maar ook over de dakloze jongen die ze in het huis achter haar zag, Atlas.
Enkele maanden later is Lily met de voorbereidingen bezig om haar eigen bloemenwinkel te openen. Door een stom ongeval ontmoet ze Ryle opnieuw…
Het boek werd volledig geschreven vanuit het oogpunt van Lily. Door middel van de brieven aan Ellen leren we in deel één van het boek ook het verleden van Lily kennen, dat was echt wel heftig bij momenten. Ze was verschillende keren getuige van het geweld die haar vader gebruikte. Dit zijn natuurlijk geen prettige scénes om te lezen, maar net dat vind ikzelf erg knap van Colleen Hoover, zij gaat namelijk onderwerpen zoals misbruik, geweld, drugs, ongeplande zwangerschap, niet zwanger kunnen raken… niet uit de weg. Haar verhalen hebben altijd een enorme diepgang die ik als lezer enorm kan waarderen. Dit is met dit boek zelfs nog aangrijpender, doordat het een heel persoonlijk verhaal van CoHo zelf is.
Als lezer werd je vaak verrast. Op momenten dat je dacht alles gaat goed, BAM daar gebeurde iets wat je absoluut niet zag aankomen. Emotioneel gezien is dit dus echt wel een heftig boek. Mijn emoties slingerden alvast alle kanten op.
Soms begrijp je de aanleiding van sommige dingen die gebeuren wel, maar zoals Lily zelf ook zegt: “Er is geen excuus. Geen enkel.”
Soms is degene van wie je het meeste houdt, degene die je het meeste pijn doet…
Wat ikzelf enorm kan waarderen sinds ik dit boek las, is een voorwoord en/of dankwoord. Dit maakt een boek voor mij echt af. En bij dit dankwoord en bij het woord van de auteur kon ik het, net zoals op sommige momenten in het boek, ook al niet droog houden…
“Mam, als ik later groot ben, wil ik net zo worden als jij.”
Vanaf het moment dat je het boek vastneemt voel je al aan dat dit een stevig verhaal zal zijn. Het start met enkele recensies en daarna volgt een tekstje van Colleen Hoover: “Voor mijn vader, die zijn uiterste best deed om niet zijn slechtste zelf te zijn. En voor mijn moeder, die ervoor zorgde dat we hem nooit op zijn slechtst meemaakten.” Deze woorden alleen al maakten dat dit boek binnenkomt zoals bijna geen enkel ander boek ooit met me deed.
Op de cover van dit boek is mijn lievelingsbloem te zien, die in stukken verscheurd wordt… Dit is ook wat dit boek met me deed… Het verscheurde me …
