als de Hemel genoeg ruimte heeft

Ik had mij na ‘Confettiregen’ verheugd op dit nieuwe boek van Splinter. En het bleek ook nog eens ruim 550 bladzijden dik. Ik heb het lezen bij bladzijde 193 echter opgegeven.

De schrijfstijl van Splinter is zó gezocht en bedacht dat het lezen erg vermoeiend is. Wat Splinter in zijn eerste boek ook al deed (en toen soms irriteerde) heeft hij in dit boek kennelijk verheven tot een verplichting die tot vervelens toe terugkomt: het bij de lezer ‘door de keel duwen’ van te creatieve woorden. ‘Om-de-hoekachtig’, ‘slaapluierend’, ‘elleboogsteunend’, ‘mattenklopperachtig’, om maar een paar voorbeelden te geven. Het boek is er mee doorspekt. Het is allemaal te vaak en te veel en ook nog eens opgenomen in bombastische zinsconstructies en beeldspraken die je om de nek gaan hangen.

Het verhaal mist vaart en voortgang. Splinter zou het omschrijven als ‘slakkenlangzaam’. 250 bladzijden minder had een overweging moeten zijn. Een gemiste kans.

Confettiregen had in veel mindere mate ook deze schrijfstijl, maar hield mijn nieuwsgierigheid vast. Splinter bleef dichter bij zichzelf. Niet alleen qua verhaal, maar ook wat zijn van nature gegeven schrijftalent betreft.

Geschreven bij als de Hemel genoeg ruimte heeft

Ik had het boek gekocht naar aanleiding van de vele (lovende) media aandacht voor het boek.
Ik kende de schrijfstijl van Splinter Chabot niet, maar om eerlijk te zijn is het niet mijn smaak.
Het concept van het verhaal is goed, twee vrienden op een reis die elkaar onvoorwaardelijk steunen.

Echter, het boek voelt gekunselt geschreven waarbij er teveel woorden worden gebruikt en meanderen de zinnen zonder toegevoegde waarde voor het verhaal. Het boek is meer dan 500 pagina's dik, maar het eigenlijke verhaal is veel korter.
Persoonlijk vond ik het woordgebruik (soms iets te gezochte woorden) en de langdradige zinnen (3 extra zinnen na de hoofdzin om nogmaals in andere woorden te vertellen wat je in de eerste zin al hebt gezegd) storend.
Net zoals een eerdere recentie had ik na 200 pagina's geen zin meer om verder te lezen, maar wilde het verhaal toch uitlezen om het einde te weten. --> Tip van mij om het toch uit te lezen: lees elke keer alleen de eerste zin van de alinea en ga verder met de volgende. Je kunt het verhaal prima volgen zonder je te storen aan het taalgebruik.
Ik wil de schrijver niet affakkelen, want ik denk dat er een goede schrijver in hem verborgen zit, maar voor nu is de onervarenheid te nadrukkelijk aanwezig.

Erg mooi en aangrijpend boek, het neemt je volledig in beslag en wil het niet meer wegleggen.