Geschreven bij Offersteen
De opvolger van Dodencirkel gaat valt een beetje tegen. Het verhaal is vermakelijk, op zich leest het boek lekker snel weg en neemt het je wel mee in het verhaal. Voornamelijk eigenlijk door de omschrijving van de landschappen. Maar toch is de druk die op de schouders van de auteur ligt goed te merken. Ze moest zich met dit boek bewijzen en vooral in het begin komt steeds weer het gevoel naar boven dat graag wil dat de lezer in het verhaal wordt meegenomen. De talloze verwijzingen naar het eerste boek, die aan voelen 'En toen...'-momenten doen echter wat amateuristisch aan. Daarnaast had het boek ook wat beter geredigeerd kunnen worden op continuïteitsfouten.
Al met al is het verhaal wat voorspelbaar en tegen het eind houden een aantal toevalligheden het verhaal bijeen, wat de schrijfster zelfs benadrukt 'en toen gebeurde dit, en dit, en dit, het lijkt misschien raar, maar het gebeurde toch echt.' alsof ze de lezer ervan wil overtuigen dat ze zich hiervan bewust is, maar dit maar voor lief moet nemen. Voor mij meer een teken dat ze zelf achteraf niet helemaal geschreven heeft wat ze had willen schrijven, maar door de tijdsdruk het boek niet meer kon veranderen. Een leuk boek voor op het strand, maar meer ook niet, Dodencirkel was een stuk beter. Ik denk wel dat Elly Griffiths het in zich heeft om te groeien in het genre en hoop dus dat er volgend jaar een nieuw en beter boek van haar zal verschijnen.
