Gedachten over rouw. Door: Chimamanda Ngozi Adichie.
Adichie kennen we al als schrijfster van het gelauwerde We moeten allemaal feminist zijn (eerder dit jaar door Mylo Freeman bewerkt en uitgebracht als een kinderboek). Maar daarnaast is ze ook een vaderskind, een dochter die haar vader midden in deze wereldwijde pandemie plots verliest.
Zij woont in Amerika, haar vader sterft in Nigeria en de luchthavens zijn gesloten. Waar de rouw en het ongeloof begrijpelijk aanwezig zijn bij zo een groot verlies zorgt de pandemie voor extra verdriet en problemen. Chimamanda Ngozi doet wat ze zo goed kan: ze schrijft; rauw, eerlijk, ongekunsteld, pijnlijk maar ook boordenvol trots en liefde.
Gedachten over rouw is een snelle neerslag van haar verdriet, woede, pijn, ongeloof, onmacht, en wanhoop. Je hart breekt op bijna elke pagina. Toch is ze nooit sentimenteel of slachtofferig. Ze is en blijft de getalenteerde schrijver/denker die ze was. Zelf schrijft ze dat ze nooit meer dezelfde zal zijn. Dit eerbetoon, dit rouw-dagboek toont ons alvast dat haar schrijven niet aan schoonheid heeft ingeboet. Ontroerend in woord en vorm.