Geschreven bij Appels vallen niet
Een heerlijk dikke roman over familiegeheimen, een ideaal gezin en topsport. Het verhaal komt wat traag op gang, maar de mysteries maken dat je door blijft lezen en uiteindelijk raak je als lezer meer verbonden met de personages waarna je alleen maar blij bent dat het boek meer dan 500 pagina’s dik is.
Als hun moeder verdwijnt proberen de vier volwassen kinderen met elk een eigen visie op hun jeugd, zichzelf en hun ouders, helder te krijgen of de onverwachte logee die maanden eerder bij hun ouders verscheen met de verdwijning te maken heeft of dat hun vader mogelijk de man is die ze niet kennen. Met korte stukken in het heden en terugblikken naar de periode dat de logee Savannah zich een plek in hun ouderlijk huis toe-eigende, ontvouwt zich een verhaal over gebeurtenissen in hun jeugd die een grote invloed hebben op hoe je wordt en hoe je je gedraagt. Dat vind ik het mooiste aan dit boek; de psychologische invloed van gebeurtenissen uit je jeugd, van hoe je gezien lijkt te worden, hoe je jezelf gaat zien en hoe verschillend je hier als broers en zussen uit kunt komen. Daarnaast speelt de druk van topsport binnen een gezin een grote rol. Leuk hoe soms op een spitsvondige manier tennistermen en competitiespel als element ook in het verhaal terugkomen.
De personages zijn mooi neergezet. Vooral Savannah roept veel op. Geweldig hoe ongrijpbaar zij ook voor de lezer blijft en hoe verrassend de verhaallijn rondom haar zich ontwikkelt. Ook de kinderen zelf laten ontwikkeling zien, zodanig dat de appel(s) wat dichter bij de boom lijken te vallen.
Met Appels vallen niet heeft Moriarty een goed-doordachte familieroman geschreven. Dit boek zit psychologisch goed in elkaar en de ontknoping is heel verrassend.
Met dank aan AW Bruna en Libelle voor een vooruitleesexemplaar.
