Rosalie Adriaans heeft een zwakzinnige zoon met epilepsie: Ron. Vanaf zijn geboorte tot nu hield ze een dagboek bij, op basis waarvan ze dit boek schreef. Inmiddels is Ron in de vijftig en zijn ze samen heel wat ervaringen rijker. Rosalie vertelt in dit boek over de zorg, die – naarmate Ron opgroeit – steeds zwaarder wordt. De ambivalentie en het verdriet wanneer Ron uit huis geplaatst moet worden. Mooie momenten die ze samen delen; vakanties in Zeeland, samen fietsen en wandelen, de vaste patronen in hun samenzijn waar ze beide intens van genieten. Maar ook haar frustratie, wanneer er herhaaldelijk misstanden zijn in de professionele zorg voor haar zoon. En tot slot haar onmacht, wanneer de coronamaatregelen het onmogelijk maken om haar zoon te bezoeken. Haar verhaal zal door veel ouders van geestelijke gehandicapte kinderen worden herkend. Tevens is dit boek bedoeld voor alle hulpverleners begeleiding, die in de zorg werken.