Geschreven bij De Zweedse affaire
Ik lees voor het eerst een boek van Karen Swan. Ik kwam er wat moeizaam in maar toen de setting veranderde werd ik meegenomen naar de Zweedse archipel. Het is goed te merken hoeveel Karen Swan zelf van deze archipel houd. En dat ze op alle plekken in het boek ook echt is geweest en daardoor het landschap en de cultuur heel mooi beschrijft.
“Ze baande zich een weg door het beboste gedeelte, door diepe schaduwen en plotselinge poeltjes licht, waar de zon als een speels elfje over hun gezichten schoot.”
Het verhaal speelt zich in twee tijden af. Waardoor je goed mee kan reizen met de hoofdpersoon Bell die voor de drie kinderen van gezin Mogerts zorgt. Maar er is iets ernstigs in het gezin als Bell een telefoontje krijgt dat de man van Hanna wakker is geworden. Is Hanna dan niet getrouwd met Max. Hierna lossen liefde ziekte en een zonnige leven in de Archipel elkaar af. Ik zat af en toe met tranen in mijn ogen om het volgende moment weg te dromen in een liefdes verhaal. Hierdoor werd het verhaal niet saai. Al waren er voor mij af en toe wel heel veel extreme ongelukken.
Karen Swan maakt het aan het eind van het boek helemaal goed en de laatste 50blz kon ik het boek dan ook niet weg leggen.
Zelfs de laatste zin in haar woord van Dank raakte me even in mijn hart.
Ik heb gelijk de andere boeken aan mijn tbr toegevoegd.