Geschreven bij Ernst
Het gebeurd niet vaak dat ik bewust een biografie lees van een al dan niet bekend persoon. In dit geval sprak het verhaal van Ernst mij vooral aan omtrent zijn muzikaliteit die ik altijd bewonderd heb en zijn recente ziektebeeld met Parkinson. Daarnaast las ik dat hij behoorlijk veel heeft meegemaakt. Hoe gaat hij met alles om en hoe heeft elke gebeurtenis zijn leven beïnvloed is wat ik mij afvraag. Zowel met muzikaliteit als het leven met ziektes ben ik meer dan bekend en zodoende wilde ik dus graag dit boek lezen.
“Je laat toch wat van jezelf zien, het is ‘prostitutief’, je laat mensen in je hart kijken, in je hoofd kijken, dicht bij je ziel. Daar moet je wel voorzichtig mee omgaan, je moet kijken in hoeverre je jezelf geeft.”
Vanaf de eerste pagina’s die ik lees valt me gelijk op hoe persoonlijk er geschreven is. Ik kan niet anders dan meeleven met de schaamte en frustratie die er in eerste instantie ontstaat als je ziek geworden bent en de daarop volgende “gedwongen” omgang met die ziekte. Je moet het er tenslotte meedoen en acceptatie is dan zo’n hard ver gezocht woord. Vanuit ik-perspectief wordt je als lezer direct betrokken bij wat Ernst verteld. De schrijfstijl is wellicht geholpen door Enno de Witt maar geenszins doet dit af aan het gevoel dat er recht vanuit het hart geschreven is. Zowel over het heden als het verleden. De bewoording zorgt voor ontroering, begrip en heel eerlijk bij mij soms ook voor irritatie omdat ik denk je had het jezelf makkelijker kunnen maken. Maar dat is makkelijk praten voor iemand die niet in die specifieke omstandigheden leeft. Zelf ben ik nou ook niet bepaald een open boek als het op mijn mankementen aankomt en iedereen gaat op zijn/haar eigen manier om met nare gebeurtenissen in het leven.
“Te normaal is de dood in de pot. Je mag fouten maken, graag, van successen leer je niks, van fouten wel.”
Het verhaal van Ernst is zeker wel veelbewogen en bijzonder boeiend te noemen. Hij heeft inderdaad veel meegemaakt en weet het op zo’n manier te beschrijven dat ook wel duidelijk is wat hij ervan geleerd heeft, hoe hij gegroeid is in zijn persoonlijkheid. Tevens is hij niet bang om zichzelf opener op te stellen in dit boek dan we hem tot nu toe publiek kenden en zo zijn mindere kanten uit te pluizen. Hierdoor laat hij zichzelf meer zien als een mens zoals jij en ik, niet alleen die grote bekende opera/bariton zanger of muzikale presentator. Zijn onzekerheid speelt een grote rol in het verhaal, hiervan had ik persoonlijk niet gedacht dat hij het zo uiteen zou zetten maar het siert absoluut zijn verhaal. Daar heb ik enorm veel respect voor en geeft mij als lezer de kans om bepaalde eigenschappen te spiegelen aan mijn eigen leven.
“Je moet eerlijk durven zijn, ook als je een probleem hebt met iemand.”
Ik hoop dat Ernst met dit zelfportret vele lezers weet te bereiken en tevens zelf tevreden is met dit boek. Daarnaast hoop ik dat hij hulp durft te vragen wanneer dat nodig is op psychologisch of gewoon vriendschappelijk vlak en begrijpt dat je nooit alleen hoeft te staan. Er zijn altijd mensen die dezelfde ziekte hebben en er over willen praten met lotgenoten. Dit hoeft zeker niet je ding te zijn maar kan je wel degelijk verrassen en helpen met vernieuwende inzichten. Ik zeg dit, omdat ik door alle zinnen heen nog altijd zijn eenzaamheid en frustratie voel. Tegelijkertijd zijn hoop, wijsheid en wilskracht, juist dat zorgt ervoor dat er altijd een weg vooruit is, hoe moeilijk die wellicht blijkt te zijn. Het ga je goed Ernst.
