Tussen alle ongefundeerde fanboy/girl recensies een kritische noot over dit boek. Keek erg uit naar deze autobiografie. Helemaal omdat ie, volgens de overlevering, voor de afwisseling eens uit de pen van de hoofdpersoon in kwestie zelf komt.
In de praktijk is het verhaaltje flinterdun en krijgen we Dave Grohl zoals we hem kennen: altijd vriendelijk, pretentieus en met geacteerde diepgang. Het boek gaat zelfs op essentiële onderwerpen werkelijk nergens de diepte in.
Ik had graag willen lezen over zijn carrière met Nirvana. Over zijn relatie met Krist en Kurt, het einde van de band, de invloed van Courtney op de band, het schrijfproces van in Utero maar Nirvana wordt slechts in één kort hoofdstukje behandeld en komt niet verder dan dat ie Nevermind heeft opgenomen en het album explodeerde en met Kurt’s tragische dood eindigde en hij toen keuzes moest maken.
Gelukkig voor Dave heeft dat (commercieel) goed uitgepakt en lees ik nergens uitgewerkt hoe hij besloot niet de geweldige drummer van Tom Petty & The Heartbreakers te worden, waar we ooit enkel op SNL met Honey Bee een voorproefje op hebben gehad, maar Foo Fighters oprichtte en hoe dat ging.
In plaats daarvan krijgen we een meer dan 300 pagina’s tellend fanboy verslag van zijn ontmoetingen en ervaringen met de echt groten der aarde.
Voor veel fans zal dit voldoende zijn, persoonlijk vind ik het erg teleurstellend.
Ik heb het Engelstalig origineel gelezen en kan niet oordelen over de Nederlandse vertaling.
