Dit boek beschrijft het leven en de vriendschappen van Antonio Casagrande, waarbij er steeds raakvlakken zijn met belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis van Italië. Romagnolo vertelt zo een mooi verhaal over mensen die vol levenslust, in een moeilijke periode en soms tegen de klippen op proberen een zo goed mogelijk bestaan op te bouwen.
Het boek is prima te lezen zonder kennis van de Italiaanse geschiedenis. Er wordt echter ook niet veel uitgelegd over de historische gebeurtenissen waar Antonio getuige van is. Romagnolo’s boodschap lijkt nu juist te zijn dat er niet één juiste weergave is van de geschiedenis, van een persoon of van een leven, maar dat alles krijgt betekenis in het licht waarin het geplaatst. Een mooie boodschap, maar wie iets wil leren over de geschiedenis van Italië, is hier aan het verkeerde adres.
Romagnolo heeft een meeslepende vertelstijl. Je wordt snel gegrepen door het boek en legt het niet makkelijk weg. Ze schrijft beeldend en met veel liefde over haar karakters, maar ook over het land en de fotografie. Net als Antonio raak je gefascineerd door bijzondere figuren zoals Pavia en ben je nieuwsgierig naar hoe het verder gaat. Als lezer word je meegenomen in het verhaal, dat geregeld de vraag op oproept hoe het nou écht zit, maar uiteindelijk laat zien dat hoe iets écht zit, een kwestie van belichting is.