Het verhaal gaat over Klara, een opmerkelijke kunstmatige intelligentie die in de winkel mensen en de kleine wereld die ze kan zien observeert totdat ze gekocht wordt om als vriendin voor de tiener Josie te dienen. Josie is vaak ziek en Klara houdt haar gezelschap.
Het eerste gedeelte, in de winkel, vond ik erg leuk om te lezen, hoewel het een beetje langdradig was. Vanaf deel 2 (van de 6, dat zijn de hoofdstukken) hgaat het echter bergafwaart. Hoewel klara duidelijk emoties heeft, lezen we erg weinig over wat ze wil, kan en weet en zienw e haar voora terwijl ze Josie in haar huishouden observeert. Die observatie gaat niet erg diep. Zo krijgen we van de ziekte van Josie niet meer te horen dan dat ze veel moe is en op bed ligt, dat ze goede dagen heeft en slechte. Pas vrij laat krijgen we bevestiging voor wat ik al vermoedde waar die ziekte vandaan kwam, maar dat levert nog steeds weinig op.
Dan denkt Klara de oplossing te hebben gevonden voor de ziekte van Josie. Die oplossing is echter zo naïef, dat die niet realistisch overkomt. Elk mens zou haar dat kunnen evrtellen, dus draait de auteur het verhaal zo dat de mens het niet te weten komt, doordat Klara er heilig van overtuigd is dat ze niets mag zeggen over die oplossing. De mensen doen ook niet hun best om verder te vragen, zelfs niet wanneer ze hen overhaalt dingen te doen die bij wet verboden zijn. Zoals ik al zei, dit is allemaal erg naïef.
Die naïviteit komt ook terug in een ander gedeelte van het boek. De moeder wil dat Klara Josie goed observeert, zodat ze in eht ergste geval haar kan imiteren. Maar als Klara niet eens snapt dat haar idee zoals hier boven beschreven, naïef is, hoe zal ze dan ooit overtuigend een meisje kunnen imiteren dat op haar goed dagen hard studeert om naar de universiteit te gaan?
Kortom, het verhaal is ongeloofwaardig. Het ramelt aan alle kanten. De enige reden dat ik het nog twee sterren geef, is omdat ik het eerste deel wel erg interessant vond.
