Geschreven bij De zeven zussen 7 - De zevende zus
De lezer krijgt weer wat zij/hij verwacht: het vaste begin met de herinnering waar de zus was en hoe het haar verging tijdens het overlijden van de vader, wat hier even verbazing wekt (huh?); het document uit het verleden dat vragen beantwoordt en ook oproept; een historische schets en omgevingsbeschrijving van de plek van oorsprong; de zoektocht met ontknopingen en een mix van de nodige tragiek en veel feelgood. Veel antwoorden, maar die ene vraag blijft: wie is Pa Salt en wat was/is zijn rol?
Ik neem het Lucinda Riley niet kwalijk dat ze er waarschijnlijk al schrijvende achter kwam dat ze het antwoord op die vraag het beste in een achtste deel tot volle wasdom kon laten komen. In dit zevende deel, met veel aandacht voor de geschiedenis van het Ierse conflict, heb ik niets als overbodig ervaren. Ik vond het boeiend en heb het boek vrijwel achter elkaar uitgelezen. Ik zie het niet als uitmelkerij van een thema, maar als een hoge belofte aan de lezer om met een schitterend slot te komen. Het achtste deel is helemaal rijpklaar om geschreven en straks gelezen te worden.
Ik heb veel respect voor Lucinda Riley als schrijfster, voor haar soepele schrijfstijl, haar levendige dialogen, de verhouding factie (historie)/fictie, de spanning en opbouw: geschikt voor een heel breed publiek, van jong tot oud, hoog- tot laagopgeleid. Ze heeft een plezierige kijk op ingewikkelde familierelaties.
Enige puntje van kritiek is hoe de zussen omgaan met die ene en enige aanwijzing (de ring) en daar nogal onlogisch jachtig op reageren – ze maken er direct al veel meer van dan op dat moment nodig lijkt te zijn – maar gaandeweg wordt dat wel goedgemaakt.
Ten slotte waardeer ik het dat het Engelstalige boek tegelijk met alle vertalingen uitgekomen is. Helaas lukte dat kennelijk niet met de audioboeken.