Noordkaap

Geschreven bij Noordkaap

Noordkaap is het tweede boek dat ik gelezen heb van Nathalie Pagie. Eerder las ik van haar Ijsengel, welke drie sterren verdiende. Het huidige verhaal, Noordkaap, trok mij vanwege het menselijke experiment. Zelf ben ik gedragswetenschapper, dus wanneer er een thriller met gedragswetenschappers in de hoofdrol is, dan móet ik deze natuurlijk wel lezen! Daarnaast vind ik het noorderlicht super intrigerend, dus een verwijzing daar naartoe heeft mij ook al snel.

En het boek heeft mij zeker niet teleur gesteld. Vanaf het begin neemt het me mee in een bizar verhaal. De wijze waarop zowel de gevangen als de verschillende onderzoekers worden omschreven, geeft een heel goed beeld van de situatie en hoe deze volledig heeft kunnen ontsporen. De ontsporing zelf vond ik alleen wat ingewikkeld, waardoor de climax de climax er niet was.

Conclusie: een spannende, toch vooral psychologische, thriller. De karakters zijn soms wat complex, maar juist dat maakt het verhaal interessant. Het einde van het boek is echter wat ingewikkeld, waardoor een climax uit bleef.

Geschreven bij Noordkaap

Spannende stand alone van Nathalie Pagie. Even wennen zonder Tara en Diego, maar her verhaal is spannend genoeg om dat goed te maken

Geschreven bij Noordkaap

‘Noordkaap’ heet de meest recente stand alone van de inmiddels gelauwerde Nederlandse thrillerschrijfster Nathalie Pagie. Ze won al twee keer de Thrillzone-award.
Deze keer heeft ze echter mis’gekluund’. De eerste tweehonderd pagina’s van dit ijskoude boek blinken uit door saaie conversaties en stereotiepe personages die het stadium van bordkarton maar niet voorbij willen komen. Er gebeurt weinig boeiends om de aandacht van de lezer vast te houden in het ijskoude noorden van Noorwegen. Pas op de helft van het boek wordt het wat spannender en interessanter door leuke en onverwachte plotwendingen. Helemaal onvoorspelbaar wordt het echter nooit maar het boek is uiteindelijk toch nog de moeite van het lezen waard.
Het begin van het boek speelt zich in het researchcentrum af en is weinig boeiend. De personages in het complex zijn plat en stereotiep waardoor het verloop van de gebeurtenissen in het onderzoekscentrum voorspelbaar wordt. De onderzoeksleider heeft een buitenproportioneel ego en is zwaar obsessief. Krankzinnigheid ligt op de loer. De boeven zijn gewoon fout en de onderzoekers blijven lang onderbelicht. Wat niet helpt is dat leider Olson de onderzoekers niet heeft verteld wat het onderzoek precies inhoudt. Zonder enige voorkennis hebben de wetenschappers getekend voor een verblijf van zes maanden op een afgezonderde plek. Dat is behoorlijk ongeloofwaardig voor wetenschapsbeoefenaars die over het algemeen van de hoed en de rand willen weten. Net als zij heeft ook de lezer heeft geen idee over de loop van dit onderzoek.
Olson is niet scheutig met informatie en iedereen laat zich afschepen. Pas wanneer blijkt dat Olson belangrijke informatie achterhoudt, krijgt hij een beetje tegenspel
De tweede verhaallijn begint op een kwart van het boek wanneer hoogleraar Aage probeert te achterhalen waar de ibogaïne vandaan komt. Samen met collega Nils begint hij een speurtocht en deze beide personages komen normaler en menselijker over. De conversaties steken goed in elkaar en zijn interessant. Deze verhaallijn redt de eerste helft van het boek en houdt ook tijdens de rest van het boek stand.
Op de helft van het boek verrast de schrijfster ons met een onverwachte twist en een derde verhaallijn. Dat lijkt althans zo. We springen naar Roemenïe waar een gevangenisdirecteur wordt vermoord door moordenaars. Hij zou teveel weten. Het is het eerste echte onverwachte en schokkende moment in deze thriller en de gebeurtenis roept vragen op over wie hierachter zit. De interesse is gewekt en deze lezer wil er meer van weten.
Helaas gebeurt er eigenlijk niks. Het is dan ook de vraag waarom dit hoofdstuk op deze manier in het boek is blijven zitten. Het draadje blijkt slechts te dienen om subsidiegevers op de hoogte te stellen van de gebeurtenissen in het centrum. Deze scène schept daardoor nodeloos hoge verwachtingen en roept de vraag op of dit niet anders kon.
Ondertussen gaat de eerste verhaallijn verder en gedraagt Olson zich steeds meer als een dreinende kleuter met teveel macht. En dat is niet erg spannend hoewel zo’n type heel wat schade aan kan richten. De situatie in het centrum loopt langzamerhand verder uit de hand en dat stuk is boeiend om te lezen. In de tweede, nog steeds interessante, verhaallijn maakt Aage vorderingen met zijn speurtocht die hem uiteindelijk naar de oorsprong van de verboden stof leidt. De lijnen komen samen en leiden tot een bevredigend einde.
Een echte pageturner is ‘Noordkaap’ echter niet want daarvoor ontbreekt de benodigde spanning. Ook de karakterontwikkeling en beschrijving is niet helemaal geweldig. Toch is de thriller op zijn minst onderhoudend. Er gebeurt genoeg om de lezer bij de les te houden. ‘Kapen’ doet het echter niet.