Lenoir

Een winnend debuut. Met een ietwat vreemde titel, vind ik dan toch. Maar toch een boek dat ik, door de prijs, wilde lezen.

Het eerste woord dat bij opkomt na het lezen is het woord rauw. En hard. Maar ook familie. Ingewikkelde familierelaties.

Lenoir is, uiteraard, een politieman die buiten de lijntjes kleurt.Uiteraard, omdat een braaf hoofdpersoon over het algemeen nogal saai is. Lenoir is een wat gesloten persoon die mij bij weinig mensen het achterste van zijn tong laat zien. En dan nog niet volledig. Maar hij heeft mijn sympathie, want diep in zijn hart is hij een goede vent.

Het verhaal leest als een spannende film. Ik zie het nog wel eens verfilmd worden. Ik vond de schrijfstijl redelijk filmisch.

Het is actueel. Want al is het fictie, ik kan mij zomaar voorstellen dat veel van de gebeurtenissen ook echt gebeuren.

Wat mij betreft mag Lenoir een vast personage worden. Hij heeft nog genoeg te vertellen en mee te maken, denk ik. Een cold case-rechercheur spreekt tot verbeelding.

Ik vond het boek verrassend leuk.

Geschreven bij Lenoir

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Dit boek stond bij, zowel Bryan als bij mij op het lijstje dat we het graag wilden lezen. Dan is het altijd de vraag wie het eerst in onze lijst van de te-lezen-boeken bij het betreffende boek aankomt, deze keer kwam ik bij het boek uit en begon ik enthousiast te lezen en zat meteen goed in het verhaal. Doordat het boek begint dat Lenoir bijkomt terwijl hij een pistool in handen heeft en naast zich het lijk van zijn zwager Danny Vos ligt, wil je meteen verder lezen. Je wilt weten wat er nu gebeurd is. Lenoir weet alleen nog dat hij vreselijk dronken, en ontzettend kwaad, op Danny was. Maar zou hij echt in staat zijn om hem neer te schieten? Dat stukje is hij kwijt en als lezer blijf je dus ook met deze twijfel zitten.

Het verhaal speelt zich geheel in Rotterdam af. Dus er komen zeker ook bekende Rotterdamse plekken voorbij die je je ook levendig voor kunt stellen onder het lezen en dat vind ik altijd wel leuk onder het lezen.

Lenoir is rechercheur van het Cold-case team en doordat hij een zaak opent waar de broer van de advocaat Danny Vos verdachte bleek te zijn geweest, worden er ook oude zaken opgerakeld uit het verleden van Lenoir. En hierdoor leer je hem meteen goed kennen.

De schrijfstijl is prettig. Er zijn onderweg naar de grote ontknoping al enkele kleinere ontknopingen, maar aan het eind krijg je een ontknoping die je vermoedens totaal omver haalt. Ik hoop dat dit een eerste deel van een serie wordt met cold-case rechercheur Lenoir als vast hoofdpersonage, want dan weet ik één ding zeker, ik pak een volgend deel zeer zeker weer op, want dit thrillerdebuut van Bas Haan vraagt dringend om een vervolg.

Geschreven bij Lenoir

In 2009 publiceerde onderzoeksjournalist Bas Haan het non-fictieboek De Deventer moordzaak en terwijl hij hieraan werkte, bedacht hij hoe geweldig het zou zijn om een fictie te schrijven. Hij vindt het een groot voordeel dat hij dan geen rekening hoeft te houden met feiten en kloppende details. Omdat hij liefhebber is van spannende boeken was zijn keuze snel gemaakt en verscheen in het voorjaar van 2021 zijn eerste thriller Lenoir. Hoewel hij al een idee heeft voor een tweede deel met deze hoofdinspecteur, is het nog niet zeker of dat boek er inderdaad gaat komen.

Jacob Lenoir is hoofdinspecteur en werkt bij het coldcaseteam van de Rotterdamse politie. Op verzoek van de persvoorlichter houdt hij zich momenteel bezig met de moord op Naima Farah, zeven jaar geleden. Op een avond komt hij in het huis van zijn zwager, de topadvocaat Danny Vos, bij bewustzijn. Hij heeft een pistool in zijn hand en niet ver bij hem vandaan ligt Vos, met een kogelgat in zijn voorhoofd. Lenoir weet niet wat er gebeurd is, maar is wel de hoofdverdachte. Hij probeert de waarheid te achterhalen, maar wordt gedwarsboomd door enkele dubieuze figuren.

Een korte en spannende proloog zorgt ervoor dat de lezer meteen in het verhaal zit, er als het ware door gepakt is, en ook al direct met een aantal vragen komt te zitten. Tijdens de plot komen daar uiteraard antwoorden op, maar voor het zover is, geeft de auteur diezelfde lezer een kijkje in de rauwe wereld van de criminaliteit. Omdat dit zo levensecht beschreven is, is het overduidelijk dat Haan op dat gebied veel verstand van zaken heeft, hij is immers niet voor niets een onderzoeksjournalist die zich in diverse misdaadzaken verdiept heeft. Door zijn manier van schrijven wekt de auteur niet de indruk dat zijn debuutthriller fictie is. Wat in Lenoir gebeurt, zou in de werkelijke wereld zomaar kunnen voorkomen.

Het verhaal wordt binnen de hoofdstukken afwisselend verteld vanuit verschillende perspectieven. Daardoor is er variatie, maar zo nu en dan komt het voor dat eenzelfde situatie door het oog van een ander wordt gezien. Dat is interessant, omdat het ene personage een bepaalde scène net iets anders interpreteert dan het andere. Ieder van hen heeft zijn eigen beeld gevormd, heeft zijn eigen perceptie. Toch draait Lenoir voornamelijk om en rond de hoofdinspecteur. Door wat hem overkomt, is het niet moeilijk om met hem mee te leven, maar ook om je in hem in te leven. Je hoopt werkelijk dat hij niet degene is die zijn zwager heeft omgebracht.

Omdat de debuutthriller van Haan zich volledig in Rotterdam afspeelt, gidst de auteur de lezer door de stad waar hij al dertig jaar woont. De meeste locaties die in het verhaal voorkomen, bestaan dus echt. Daarnaast heeft de auteur eveneens gebruikgemaakt van een aantal waargebeurde zaken, waarbij hij overigens wel zo vrij is geweest om enkele dingen aan te passen. In ieder geval is het wel zo dat deze factoren tot gevolg hebben dat het verhaal bijzonder realistisch en geloofwaardig is. Naarmate de plot vordert gaat het meer en meer intrigeren. De onverwachte ontwikkelingen nemen geleidelijk toe en de spanningsboog spant zich steeds meer aan. Uiteindelijk eindigt het verhaal in een verrassende ontknoping en wordt het afgesloten met een onvoorziene epiloog.

De schrijfstijl van Haan is direct, heeft soms een onbehouwen randje, maar is zonder meer prettig en toegankelijk. In weinig woorden weet hij duidelijk te maken wat hij bedoelt en laat de personages nergens omheen draaien. Het is dat je beter weet, maar anders zou je niet denken dat Lenoir de eerste – fictieve – thriller die de auteur geschreven heeft. Zijn debuut is imponerend en verdient eigenlijk een opvolger.