De boeken van Irvin Yalom (psychiater & auteur) zitten vol wijsheden over het leven en de existentiële vragen die om de hoek komen kijken in ieder mensenleven. Hij doet dit veelal vanuit zijn werk en gebuikt vele voorbeelden van therapiesessies met cliënten. Uit het leven gegrepen met een vleugje fictie.
Dit boek is een samenwerking van hem met zijn vrouw Marilyn (hoogleraar Franse taal en letterkunde & auteur).
De liefde voor elkaar spat ervan af en dat is ontroerend om te lezen. Elkaar op jonge leeftijd tegen gekomen om elkaar nooit meer los te laten. En dit laatste is precies waar Irvin Yalom zich voor gesteld ziet.
Na jarenlang zijn cliënten bij te hebben gestaan in hun rouw en lijden is hij nu zelf aan de beurt. Zijn zo geliefde Marilyn is namelijk ongeneeslijk ziek (kanker) en zal binnen een paar maanden overlijden.
Zij stond erop om dit boek samen aan te gaan. Zij een hoofdstuk, hij een hoofdstuk. Je leest dus vanuit beiden gezichtspunten waar ze doorheen gaan ten tijden van de maandenlange chemo´s en nare bijwerkingen en haar herhaaldelijke opmerkingen dat ze dit niet langer aankan en euthanasie wil waarbij hij het liefst in ontkenning blijft en haar wil blijven vasthouden.
Een herkenbare strijd voor veel mensen die dit ook hebben meegemaakt. De fases waar je doorheen gaat.
Deze twee mensen beschrijven dit zo eerlijk en puur.
Ook het daadwerkelijk overlijden van Marilyn beschrijft Irvin Yalom, hij laat je heel dichtbij komen.
Het laatste deel van dit boek schrijft hij alleen verder; `zoveel dagen na haar dood,´ hoe vergaat het mij?
Er zitten een aantal zwart/ wit familie foto´s in wat net dat extra cachet geeft aan dit autobiografische boek.
Net als hem en haarzelf besef je dat deze mensen een zeer bevoorrecht leven hebben geleefd.
Allebei talentvol, hoog opgeleid, een prachtige carrière opgebouwd, succesvol als auteurs, vier gezonde kinderen en een schare aan klein en achterkleinkinderen en vele collega´s/ vrienden van over de hele wereld.
Benijdenswaardig.
Zij zegt zelf ook: `De dood van een 87 jarige vrouw die niets in haar leven betreurt is geen tragedie.´
Hoe voller je in het leven hebt gestaan, hoe minder tragisch je dood is (237 p.)
Het geeft een impuls mee om je leven zo goed en zinvol mogelijk te leven...
