Bluets. Bespiegelingen in blauw. Door Maggie Nelson.
Wat is Bluets? Het boek dat Ruth Joos al het vaakst cadeau heeft gegeven, zei ze in Brommer op Zee.
Eerst en vooral een dikke merci aan Atlas Contact dat ze na De Argonauten nu ook Bluets hebben vertaald. Ik hoop dat haar andere boeken (fictie, non-fictie en poëzie) snel volgen. Want Maggie is verslavend.
Een klein jaar geleden las ik Bluets in het Engels, omdat ik dacht dat de vertaling (prachtig werk van Nicolette Hoekmeijer) er nooit zou komen. Nu las ik het boek in het Nederlands en het raakte me weer enorm hard. Grappig genoeg zag ik dat ik in beide boeken veel onderlijnde maar niet steeds hetzelfde. Wat een klein jaar of een taal voor een verschil kan maken…
Bluets bestaat uit 240 proposties (bespiegelingen) over de kleur blauw. Zie het als Nelsons liefdesverklaring aan deze kleur. Daarnaast is het ook een voorbije-liefde-verklaring aan haar ex. Je kan het lezen als een lange brief, in deeltjes, geschreven aan die ex, of aan jou, de lezer. Of wie weet zelfs aan zichzelf.
Net als het andere werk van Maggie is het fictie, non-fictie, memoir, dagboek, essay, poëzie in één. Nelson lees je niet met je ogen, je leest haar met je ganse lichaam en geest. Je voelt haar woorden, je begrijpt alles, vaak niet letterlijk maar wel op een intuïtief niveau. Je voelt dat wat ze schrijft waar is.
Met haar woorden ontroert en beroert ze je, ze beneemt je de adem en geeft je tegelijkertijd zuurstof. Op een innerlijk niveau laat ze je huilen gedurende het ganse boek, maar dat huilen geeft je ook een vreemd soort gevoel van geluk. Bluets lezen is een ervaring. Eentje die je bijblijft, je kleurt. Ik hou van Maggie Nelson!
