Carlos Ruiz Zafón (1964-2020) was een auteur die door zijn vrijwel ongeëvenaarde schrijfstijl vele bewonderaars verwierf. Zijn unieke woordgebruik en zijn prachtig opgebouwde zinnen spreken zeer tot de verbeelding. Zafón schreef eerst een viertal “jeugdboeken”, waarvan het fraaie “Marina” hier is besproken.
Daarna was hij de bedenker en schrijver van het fenomenale vierluik rond het Kerkhof der Vergeten Boeken. Het eerste deel daarvan “De schaduw van de wind” verscheen in het Nederlands in 2008 en veroverde talloze harten. Daarna volgden “Het spel van de engel”(2009), “De gevangene van de hemel”(2012) en als sluitstuk “Het labyrint der geesten” (2017).
Toen Zafón op 19 juni 2020 op slechts 55-jarige leeftijd overleed, ging er een schok door de lezerswereld. Nooit meer zo’n schitterend verhaal van de meester van het woord en de verbeelding …
Toch was er nog materiaal van de schrijver voor publicatie beschikbaar, en wat voor! Op 15 juni 2021 verscheen bij Uitgeverij Signatuur (het literair internationaal georiënteerde kwaliteitsfonds van A.W. Bruna Uitgevers) de fraai uitgevoerde postume bundel korte verhalen “Stad der nevelen”. De hardcover met leeslint bevat elf meer of minder korte verhalen die de lezer weer terugvoeren naar de bijzondere wereld zoals alleen Zafón die heeft geschapen. Het twaalfde verhaal “Inferno” schreef hij op verzoek van de Spaanse krant El País als een waar ooggetuigenverslag over de aanslagen op de Twin Towers in New York op 11 september 2001. Bij dit verhaal valt zijn grote journalistieke vaardigheid op.
De elf verhalen zijn uiterst gevarieerd en zonder uitzondering van een weergaloze schoonheid. Ze kennen allerlei onderwerpen die veelal raakvlakken lijken te hebben met de eerder door Zafón geschapen wereld. Als vanzelfsprekend staan er vele prachtige zinnen en beelden in. Stuk voor stuk maken ze op hun eigen manier grote indruk op de lezer. Enkele voorbeelden:
“Grijnzend als een wolf keek hij me aan, sloeg toen zijn zwarte vleugels om Blanca heen en hulde haar in zijn omarming. Ik schreeuwde het uit, maar er was een totale stilte over de stad neergedaald. In een eindeloos durend moment verstarde de regen in een miljoen glazen tranen, zwevend in het niets.” (uit: Blanca en het afscheid)
“En zo kwam het dat de wijn, die de mens oprecht maakt wanneer hij dat het minste nodig heeft, en hem moed geeft wanneer hij beter lafaard had kunnen blijven, Cervantes overhaalde om de geschiedenis binnen de geschiedenis te vertellen, datgene wat moordenaars en gekken de waarheid noemen.” (uit: De vorst van de Parnassus)
“Applaus heeft slechts waarde, wanneer het klinkt op het juiste moment.” (uit: De vorst van de Parnassus)
Het uitgeven van dit boek is een eminent eerbetoon aan een groot schrijver. Nelleke Geel vertaalde het werk en leverde daarbij een absolute topprestatie. De verhalen zijn alle van een buitenaardse schoonheid waardoor dit boek waarlijk van zeldzaam hoog niveau is. Het helaas allerlaatste werk van Carlos Ruiz Zafón verdient de allerhoogste lof. Die is in het gebruikte waarderingsstelsel eigenlijk niet beschikbaar.
Het boek krijgt een complete sterrenhemel.
