Ik

Geschreven bij Ik

Eind 1970 begon de ster Elton John langzaam te rijzen. Border Song, zijn eerste notering in de Nederlandse hitlijsten was de aanzet tot meer bekendheid en nog veel meer hits. In Vlaanderen bereikte zijn tweede single Your Song in februari 1971 de Ultratop 50 en daarna volgden ook daar vele hitnoteringen. Nikita, Sacrifice, Don’t Let the Sun Go Down on Me en Circle of Life, de soundtrack van de film The Lion King, zijn maar een paar van zijn successen en staan al jaren onafgebroken in de Top 2000, die iedere laatste week van het jaar op de radio te horen is. Met deze en al zijn andere songs is Elton John, geboren als Reginald Kenneth Dwight, een van de bestverkochte artiesten aller tijden. In zijn autobiografie Ik vertelt hij over zijn muziekcarrière, over zijn privéleven, maar ook over zijn gedragingen.

Ik, dat begint met een proloog waarin John min of meer vertelt hoe hij in de muziekwereld terechtgekomen is, verloopt over het algemeen chronologisch, waardoor de lezer zijn carrière als het ware van begin tot eind kan volgen. In de autobiografie lijkt Elton John zich rechtstreeks tot de lezer te richten, wat blijkt uit het simpele woordje ‘jij’ waar hij af en toe gebruik van maakt. Hij begint zijn verhaal op het moment dat hij nog een jongetje is en een aangeboren talent voor muziek blijkt te hebben. Daar wil hij meer mee doen en dankzij zijn doorzettingsvermogen is hem dat dus overduidelijk gelukt. Toch ging dit niet zonder slag of stoot, want, zo vertelt hij openhartig, er waren ruim voldoende ups en downs, compleet met genetisch bepaalde driftbuien.

In zijn autobiografie is de artiest bijzonder open en komt hij er dus eerlijk voor uit dat hij niet altijd even vriendelijk en hartelijk voor anderen was. Maar, en dat siert hem, hij spaart zichzelf ook niet. John geeft toe dat hij vaak onuitstaanbaar was en dat dat vooral te wijten moet zijn geweest aan zijn verslaving aan alcohol en cocaïne. Hij maakt feiten openbaar die tot dusverre altijd geheim zijn gebleven. Verder neemt hij geen blad voor de mond wanneer het om zijn seksuele geaardheid gaat en vertelt hij hoe hij destijds tot zijn extravagante kledingkeuze kwam. Het komt er in wezen op neer dat het lijkt of hij met dit boek niets te verbergen heeft.

Wanneer een artiest zijn levensloop beschrijft, verwacht je dat het grootste deel daarvan over dat artiestenbestaan en de bijbehorende optredens gaat. Ik is daar zeker geen uitzondering op, maar Elton John heeft ervoor gekozen om meer te vertellen. Zo heeft hij het bijvoorbeeld over zijn grote passie, de voetbalclub Watford FC, waarvan hij jarenlang eigenaar en voorzitter is geweest. De Elton John AIDS Foundation, die hij in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw heeft opgericht, maakt eveneens deel uit van zijn eigen geschiedenis en ook hiervoor heeft hij ruimte in zijn boek gemaakt. Natuurlijk ontbreken enkele van zijn persoonlijke hoogtepunten, zijn huwelijk met David en de geboorte van hun kinderen, niet. Het levensverhaal van Elton John wordt hierdoor compleet.

John heeft Ik zo opgetekend dat het geen zakelijke opsomming is geworden. Het is bij vlagen humoristisch, af en toe bevat het sterke staaltjes zelfspot en cynisme, zijn er op momenten aangrijpende fragmenten, maar is het vooral en bovenal een bijzonder leesbare en interessante terugblik op het leven van een wereldberoemd artiest. Het is hoe dan ook een must read voor iedereen die geïnteresseerd is in het leven van Elton John, maar ook de gemiddelde rock- en popliefhebber zal deze autobiografie zeker kunnen waarderen.

(Dit boek heb ik eerder voor Hebban gerecenseerd.)

Geschreven bij Ik

Bij het zien van de schitterende cover van Ik van Elton John weet je meteen wie de persoon is en over wie het boek zal gaan. De titel is kort maar krachtig en is heel erg goed gekozen, want het boek draait helemaal om de auteur, het is zijn levensverhaal.

Er zullen mensen zijn die zeggen dat er weer een beroemdheid zonodig een boek moet schrijven, maar dit boek had door niemand anders dan de auteur zelf geschreven kunnen worden. Niemand anders, waarschijnlijk ook niet de beste biografieschrijvers, had het verhaal zo kunnen opschrijven als Elton John zelf heeft gedaan, omdat die vaak afstandelijker te werk gaan en waarschijnlijk het een en ander, zoals bijvoorbeeld veel van de typische Britse humor, verloren zouden hebben laten gaan en hem misschien toch een tikkeltje mooier gemaakt zouden hebben dan hij is. Net als veel andere beroemdheden die zelf hun biografie hebben geschreven, heeft ook Elton John zijn levensverhaal in Ik op een vertellende manier geschreven. Je hebt ook bij hem het gevoel dat hij tegenover je zit met een kop thee en jou zijn verhaal vertelt.

In Ik is Elton John heel erg openhartig en spaart hij niets of niemand, ook zichzelf niet, hij is heel erg zelfreflecterend. Hij vertelt over zijn jeugd en hoe zijn leven daarna is gegaan. Het is een leven met ups en downs. Een leven die absoluut niet saai is te noemen, maar turbulent, uitzonderlijk en spraakmakend. Een jeugd die niet gelukkig was, waar hij altijd op zijn tellen moest passen. Een leven waarin hij vele leuke en minder leuke momenten heeft meegemaakt. Een leven waar hij heel veel mensen heeft mogen ontmoeten en heel veel vrienden heeft gemaakt, vrienden die uit diverse kringen komen, van het Engelse koninklijk huis, tot aan mensen die schoonmaken en alles er tussen in.

Hij vertelt over hoe hij beroemd werd en wat dat met hem deed, hoe hij zijn songteksten schreef en met wie, over zijn optredens. Over zijn ontdekking gay te zijn. Over zijn verslavingen en de gevolgen daarvan en het afkikken van zijn verslavingen. Over de dieptepunten in zijn leven zoals bijvoorbeeld zijn moeder die hem keer op keer voor schut zette en zijn hoogtepunten in zijn leven zoals bijvoorbeeld zijn zoons. Waarom hij niet meer wil touren en wat hij verder nog wil doen met zijn leven. Over zijn verliefdheden en hoe hij in relaties was en is. Waarom hij mensen graag verwent. Over zijn mindere kanten zoals bijvoorbeeld zijn woedeaanvallen en zijn goede kanten zoals bijvoorbeeld anderen willen helpen als het moet. Hij vertelt over de bijzondere avonturen die hij heeft beleefd zoals bijvoorbeeld een niet geheel vlekkeloos verlopen etentje bij prinses Margaret en Lord Snowdon. Over de ontmoetingen met de vele beroemdheden zoals bijvoorbeeld Elvis Presley, John Lennon en Rod Stewart. En zo vertelt hij nog veel meer over wat er in zijn leven is gebeurd, wat hij heeft meegemaakt in zijn leven en hoe hij erop terug kijkt. Daarnaast is hij ook kritisch naar zoals bijvoorbeeld hoe Engeland vroeger was.

Elton John heeft in Ik zijn levensverhaal op een oprechte manier geschreven. Nergens heb je het gevoel dat hij zichzelf en anderen mooier maakt dan hij en de anderen waren en zijn. Het is een verhaal dat van begin tot eind blijft boeien. Het is een boek dat vlot weg leest. Geregeld moet je lachen om zijn droge, typische Britse humor zoals bijvoorbeeld die keer dat hij bij de kapper zat en Elvis Presley in een tijdschrift zag en met de mensen op straat vergeleek. De foto's maken het boek compleet.

Kortom, Ik van Elton John is een boek over het leven van de auteur, een boek dat door niemand anders zo goed geschreven had kunnen worden als door de auteur zelf. Tijdens het lezen begrijp je steeds meer waarom niemand anders zijn biografie mocht schrijven. Aan het eind heb je het gevoel dat je de zanger persoonlijk kent. Het is niet alleen een mooie biografie voor zijn fans, maar ook voor zijn zoons later.

Geschreven bij Ik

Leuk om Elton's verhaal te lezen, maar als je het Engels machtig genoeg bent, lees dan de Engelse versie. Dat had ik tenminste gedaan als ik dit had geweten. Wat een slechte vertaling! Dat heeft een deel van het plezier van het lezen bij me weggenomen.