Geschreven bij Bestemming Bonaire
Saar en Niek hebben net een verschrikkelijke mededeling gehad, hun kinderwens zal niet vervuld gaan worden. Alle mogelijke behandelingen zijn geprobeerd, maar samen kunnen ze geen kinderen krijgen. De artsen weten niet waar het aan ligt, maar er zijn geen opties meer. Ja, een behandeling in het buitenland, maar daar hebben ze geen vertrouwen in. Om alles even op een rijtje te zetten en te verwerken besluiten ze een vakantie te boeken, ze gaan drie weken naar Bonaire. Daar aangekomen blijkt het appartement dat ze geboekt hebben niet zo geweldig te zijn. Nogal oud en met een niet-werkende airco. Maar ze zijn toch van plan veel weg te zijn dus maken ze zich hier niet zo druk over. Ze maken kennis met Toine en Pauline, Nederlanders die op Bonaire wonen, en ondanks dat ze veel te verwerken hebben, hebben ze toch een topvakantie. Wel heeft Saar er problemen mee dat Niek weinig wil praten, terwijl zij er heel veel moeite mee heeft dat ze haar kinderwens voorgoed opzij moet zetten. Toch kan ze ook genieten van de vakantie. Maar als er een Nederlandse toerist vermist raakt en Saar door toeval hier meer mee te maken krijgt dan ze zou willen, verandert de vakantie langzamerhand in een verschrikkelijke nachtmerrie.
Het is begin november en in Nederland is het guur en koud. De verschrikkelijke mededeling zorgt ervoor dat Saar zich leeg voelt, geen energie meer heeft. Alles is troosteloos en juist daarom kiezen ze voor een zonnige bestemming, ergens waar het warm en licht is. Tijdens het schrijven van deze recensie is het ook koud in Nederland en al komt datgene wat het stel te horen krijgt heftig naar binnen, alleen al het regelen van de zonvakantie laat de warmte naar binnen stromen. Het is dan ook heel goed voor te stellen dat dit net is wat ze even nodig hebben. Niet dat het hierdoor vergeten wordt, maar het maakt het iets makkelijker om het even van hun af te zetten. Van Rijn weet in Bestemming Bonaire alles beeldend te beschrijven en voert de lezer in gedachten mee naar de Caribische eilanden.
Van Rijn heeft een fijne, meeslepende schrijfstijl en door als personages gewone mensen, zoals jij en ik, in het verhaal te plaatsen, is er weinig voor nodig om de lezer mee te voeren. Eerst draait het voornamelijk om de verwerking maar na de kennismaking met Toine en Pauline is er al een kleine verandering voelbaar. De levensstijl van Toine en Pauline wijkt toch iets af van hun levensstijl en Saar heeft er soms een vreemd, niet te onder woorden te brengen, gevoel bij. Ondanks dat het verhaal soms gewoon even wat door kabbelt, is het die lichte onderhuidse spanning die een waarschuwing afgeeft. Een waarschuwing voor ontwikkelingen die de lezer weleens kunnen verbazen. En dat gebeurt ook want het vermoeden dat in het allereerste begin wordt gewekt wordt later volledig aan de kant geschoven. Ondanks dat het duurt voordat de spanning tot grotere hoogte wordt gebracht, weet van Rijn vooral door de voortdurend aanwezige onderhuidse spanning de lezer te intrigeren.
Bestemming Bonaire heeft een fijne onderhuidse spanning en een setting waarmee de lezer zich lekker kan opwarmen tijdens de koude wintermaanden.
