Een boek van Verroen is altijd interessant. In weinig woorden feilloos een totaalbeeld schetsen is ook in deze bundel met korte verhalen prima gelukt. Niets teveel, niets te weinig.
Soms weet hij met drie woorden, één zin: 'Ze blijft Menno.', een compleet gedachten-/praatstuk neer te zetten.
Beschreven situaties waarin je je als tiener of jongvolwassenen kunt herkennen. Je kunt ze alleen lezen, maar ze zijn evenzeer een opening tot gesprek of een inleiding voor een sociaalemotioneel onderwerp in de klas.
Wie heeft er nooit gedacht in zijn tienerjaren dat hij of zij niet wordt begrepen, niet wordt gekend? Welke puber heeft nooit gezegd 'Ik ga weg' of ik wordt nóóit zo als mijn ouders? Je wilt zélf kiezen, zélf bepalen wat goed is voor jou. Je moet altijd maar verstandig zijn, niet spijbelen en luisteren naar de leraar. Je wilt reizen, de wereld verbeteren, zelf bepalen met wie je verkering hebt.
Verroen kan als geen ander gevoelens aanstippen en je direct begrepen voelen. Denk aan: onzekerheid, schaamte, te dik zijn, verliefdheid, verdriet, welke sexe, dat huiswerk, gewenst gedrag naar leeftijd, die nieuwe vriendin, boosheid, eenzaamheid.
'Misschien ben ik een geboren niemand. Zonder iemand.'
Het is bijzonder hoe leeftijd geen rol speelt tussen schrijver en middelbareschoolleerling. Verroen schrijft in zijn nawoord dat brugklasleerlingen hem hebben gevraagd over verschillende benoemde onderwerpen te schrijven. Hij deed het. Hij vergat het niet. Maar vooral: hij luisterde en observeerde!
Over sommige jongeren had je meer willen lezen, - je sluit ze in je hart - en toch is dat mogelijk juist niet de bedoeling: lees en gebruik dit boek met veel inlevingsvermogen als zeer fijne toenadering tot elkaar bij onbegrepen gevoelde situaties en vooral als omarming voor jezelf.
Dank meneer Dolf, ik heb het nu gelezen, steeds een gedeelte. En hierbij laat ik, zoals beloofd, weten waarover ik allemaal heb nagedacht door goed opgetekende vragen en observaties verwerkt in verhalen die tot één boek gebundeld zijn.