Altijd overtuigd geweest dat hedendaagse geschiedenis schrijven not done was. Te kort-zichting. Geert Mak haalde een van mijn laatste zekerheden onderuit: hij doet het zelfs schitterend. Die aversie van hedendaagse geschiedschrijving dateert duidelijk van voor het ICT tijdperk. Mijn grootouders wist amper wat twee dorpen verder gebeurde. Dat is vandaag dus even anders. Maar er is meer aan de hand bij Geert Mak's manier van geschiedenis "vertellen". Het is zijn perspectief bottom up, in plaats van top down. Mak herkent in verhalen van kleine mensen tekenen van een kantelmoment. Zo in-voelend. Zo begrip opbrengend. Natuurlijk is en blijft het verteltalent van Mak zijn grote aantrekkingskracht. Alleen zou ik na lectuur zo graag met de auteur een uurtje op café gaan om een paar vragen te stellen. Bijv. de democratie faalt heel duidelijk, maar heeft Mak bij benadering een alternatief? Het Tacheriaanse TINA? Nationalisme, zo verachtelijk, maar antropologisch zo diep geworteld? Misschien volstaat één uurtje niet.
