Uiteraard wilde ik het nieuwe boek van A.F.Th. Van der Heijden lezen, een auteur die zo beeldend en in prachtige volzinnen kan schrijven. Ook in Stemvorken blijkt dat talent, maar hij heeft deze keer misschien wel iets te beeldend geschreven. Halverwege het boek ben ik gestopt, ik werd wat moe van de uitgebreid beschreven vrij-/sexscenes en het gefilosofeer eromheen. Als het nou nog opwindend was, maar nee dat juist niet. Het schoonlikken van elkaar bezwete en zwarte (als in vuil) tenen, het uitwisselen van microben, het zal wel. De diepere laag van het boek is mij dus ontgaan. Misschien als ik het helemaal had uitgelezen, maar na pagina 400 kon ik de moed voor de volgende ruim 400 pagina’s niet meer opbrengen. Jammer.
