Mrs. Degas

Schilder Edgar Degas is blind geworden en moet zijn huis uit, verhuizen naar een andere plek binnen zijn geliefde wijk in Parijs. Hij krijgt hulp van een vrouw bij het uitzoeken van al zijn spullen. De vrouw zegt gereageerd te hebben op een advertentie, maar je komt er al snel achter dat dit niet zo is. Wie de vrouw dan wel is? Je krijgt zo langzamerhand je vermoedens.

Japin neemt ons mee in te herinneringen van Degas; naar de tijd dat hij net zijn jonge nichtje Estelle ontmoet en nog zoekende is in zijn werk als schilder. Maar ook naar New Orleans, de stad die Estelle met haar moeder en zussen ontvlucht is, maar waar ze nadat de Amerikaanse burgeroorlog voorbij is snel naar terug gaat. De verslagen van de vrouw en de herinneringen van de schrijver wisselen elkaar af en zo wordt een ontroerend verhaal verteld.

Ik heb vrijwel alle romans van Japin gelezen. Ik houd van zijn schrijfstijl; hij schrijft prachtige zinnen. Niet al zijn onderwerpen vond ik even geweldig, maar Mrs. Degas hoort voor mij bij zijn beste werken. Alleen De overgave vind ik nog beter.

Ik aarzel om mijn mening te geven gezien de lovende recensies tav het boek op deze site, maar ik vond het geen goed boek. Ik heb me er doorheen geworsteld (ik las het voor bespreking in onze leesgroep).

Ik miste diepgang in het uitwerken van de verschillende karakters. Ik kan me moeilijk inleven in de grombeer die Degas geworden zou zijn enkel omdat zijn broer met hun nicht is getrouwd. Er moet toch veel meer aan de hand zijn om zo'n gedragsverandering te bewerkstelligen? Dat wordt niet uitgewerkt. Daarin word ik als lezer niet meegenomen. Japin zet Degas in zijn laatste levensjaren naar mijn mening té karikaturaal neer.
Ook vroeg ik mij herhaaldelijk af: waaruit leidt Japin af dat zijn nicht zo n grote liefde voor Degas was? Het komt mij ongeloofwaardig over.
Het hele boek door voelde ik een soort van verzet tegen de interpretatie van Japin, tegen de manier waarop hij Degas voorstelt in zijn boek. Weinig genuanceerd overigens, wat me ook stoort. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat de schilder van de balletdanseresjes, de maker van het prachtige beeldje van de jonge ballerina met de gele kousen ... zo'n onsympathiek creatuur was als Japin hem voorstelt. Hoe kun je dan zo n fijngevoelige kunst maken?

Verder ergerde ik me aan de opsommende stijl van Japin. Alsof hij ons wil laten weten dat hij bijvoorbeeld wel degelijk feitenonderzoek heeft gedaan in New Orleans. Uitstallen van zijn feitenkennis terwijl die niet ten goede komt aan het verhaal.

Van de 4 boeken van Japin die ik heb gelezen, vind ik dit boek het minst aantrekkelijk.

Wel leidde het boek ertoe dat ik de diverse kunstwerken die erin beschreven staan nog eens goed ging bestuderen. Dat is een pré.

Wederom een geweldig mooi boek. Genoten van het briljante taalgebruik.