Geschreven bij De Taak
Tot 2012 heeft Robert Pollack, een pseudoniem van de jurist Rob Polak, bijna vijfentwintig jaar als advocaat gewerkt. In dat jaar nam hij ontslag om meer tijd voor andere dingen te hebben. Een van die dingen is schrijven, een activiteit waar hij altijd al belangstelling voor had. Zo schreef hij op zijn achttiende al een novelle, maar daar heeft hij niets meer mee gedaan. In 2019 verscheen dan ‘eindelijk’ zijn debuut, de thriller De Taak en waarvoor hij zich heeft laten inspireren door de Magnitski-affaire.
Tijdens zijn gevangenschap overlijdt de Russische advocaat Igor Mazovski. De Raad van Europa stuurt twee van zijn mensen, Christine Lavergne en Steffen Rittershaus, naar Rusland om te onderzoeken of zijn rechten zijn geschonden. Nadat ze met een getuige hebben gesproken komt deze ook te overlijden, onder verdachte omstandigheden. Tijdens hun verblijf wordt Steffen benaderd door De Taak, een ondergrondse organisatie en blijkt dat Christine in de gaten wordt gehouden door de Russische geheime dienst. Beiden moeten nu alle zeilen bijzetten om hun onderzoek in goede banen te leiden.
Na het eerste hoofdstuk dat zich in 2010 afspeelt, maakt het verhaal een flashforward naar drie jaar later en vervolgens verloopt het chronologisch. Het is gesitueerd op diverse internationale locaties en daarvan is Sint-Petersburg de belangrijkste. Want daar voeren Christine en Steffen immers hun onderzoek uit. Vaak zorgt een soortgelijke opzet, het wisselt dan namelijk ook van perspectief, ervoor dat een verhaal spanning krijgt, maar op dat eerste hoofdstuk na is daar geen enkele sprake van. Na het begin, dat zonder meer nieuwsgierig maakt, zakt het verhaal drastisch in en ontbeert het iedere vorm van spanning. De minimaal voorkomende plotwendingen hebben niet het gewenste effect, eerder het tegendeel want het verhaal kabbelt in een gezapig tempo voort.
Het uitgangspunt van het verhaal, de dood van een gevangene in een Russische gevangenis, is in principe niet verkeerd. Dat dit voorval vervolgens onderzocht wordt, is aannemelijk, want Mazovski had toch enig aanzien en zijn overlijden is uiteindelijk verdacht. Het probleem is echter dat het verhaal te weinig spektakel heeft, de auteur doet wel enkele pogingen, maar het blijft over het algemeen erg netjes. En als er dan een keer wat gebeurt, lijkt het net even te mooi op zijn plaats te vallen, alsof Pollack het niet aandurft zijpaden in te slaan. Blijkbaar moest het niet te ingewikkeld worden. De personages Christine en Steffen spreken niet tot de verbeelding, ze moeten deskundig zijn in hun vakgebied, maar wekken die indruk niet. Daarnaast blijken ze ook nog een eigen agenda te hebben, dat kan en mag, maar er wordt iets te weinig mee gedaan.
De schrijfstijl van de auteur is vaak nogal zakelijk en formeel, bij vlagen is het taalgebruik ambtelijk. Het verhaal heeft op die momenten veel weg van een opsomming van feiten en de dialogen komen onnatuurlijk over. Dit wordt versterkt doordat met regelmaat gebruikgemaakt wordt van niet alledaagse bewoordingen. Want wie heeft het in het dagelijkse leven tijdens een gesprek nou over poids en apaiseren? In plaats van de (overbodige) lijst van de belangrijkste personages had de auteur er beter aan gedaan achter in het boek een verklarende woordenlijst op te nemen. Wat Pollack vrij goed laat overkomen is de houding van Rusland. Die was altijd al tegendraads en gesloten, en anno 2013 is er niet veel veranderd, coöperatief en open zijn blijkbaar woorden die hen vreemd zijn.
Pollack toont in zijn debuut aan dat hij het beheerst om een verhaal te schrijven. Hij heeft echter nog wel wat werk te verzetten om een goed verhaal te schrijven. Als personages beter worden uitgewerkt, als plotwendingen vaker voorkomen en verrassender zijn, maar ook als het taalgebruik speelser wordt, zal hij een enorme vooruitgang boeken. In De taak is dit het allemaal net niet.
