Kasem kijkt als helikopter schrijver naar de situatie en kan door gesprekken met derden ook het perspectief van anderen aan het verhaal toevoegen. Met veel emotie lees je over de dag des onheils, niet alleen in het begin van het boek maar door de andere perspectieven ook verderop. Het vervolg na deze dag en de nalatigheid van Ajax om op menselijke manier om te gaan met het leed dat de familie en liefhebbers van voetbal is overkomen is schrijnend om te lezen.
Enige punt van kritiek is de soms overdreven beschreven positiviteit waarmee Kasem duidelijk lijkt te moeten maken hoe goed Nouri was en hoe bijvoorbeeld zijn geloof daaraan heeft bijgedragen. Één keer te horen hoe goed Nouri was en dat zijn positiviteit invloed had op anderen is prima, maar bij vlagen voelt het nu aan als overdreven en overkill. Doet niks af aan het gemis dat er nu is: hoe mooi was het geweest Nouri met de Jong, Vd Beek en Ziyech te zien op een veld de afgelopen tijd. We zullen nooit weten hoe mooi het zou zijn geweest.