De familie Wachtman

Zelden heb ik een auteur een personage zo compleet weten weergeven. Zelden had ik zo een perfect en intiem beeld van iemand zijn karakter en dat dankzij de, met momenten poëtische, schrijfstijl van de auteur. Vanaf de eerste pagina word je het verhaal ingezogen en denk je enkel nog aan Philip.

Philip Wachtman is halverwege de veertig en het leven lacht hem niet toe. Door een uitspraak van de rechtbank is zijn promotieonderzoek naar de anonimiteit van de spermadonor achterhaald en ook zijn benoeming tot hoogleraar is onzeker. Zijn vriendin Freya de Koning is 39 jaar, een gevierd stemactrice en nog steeds kinderloos. Volgens haar ligt het aan Philip, maar hij weet dat hij niet de oorzaak is. Wachtman heeft door zijn donaties aan de spermabank circa 411 nakomelingen. Door de rechtbankuitspraak lijkt zijn levenswerk nu in de openbaarheid te komen. Daarnaast wordt hij ook nog veelvuldig lastiggevallen door een studente.

De kaft van het boek is prachtig en straalt een bepaalde melancholie uit. Het boek zelf bevat mooie zinnen, maar blijft toch goed leesbaar. Het verhaal over Wachtman wordt in de derde persoon verteld. Hij is een uitgebluste universitaire hoofddocent en geeft les aan het Instituut voor Familierecht. "Niet dat hij zijn eigen mening per se aan ze wil opdringen. Wachtman vindt alleen dat hij vrij vaak gelijk heeft." Door zijn promotieonderzoek en zijn donaties word je meegenomen in de wereld van wensouders. De hoofdstukken zijn genoemd naar de diverse stadia van de zwangerschap. Naarmate het verhaal vordert, ontwikkelt het karakter van Wachtman en word je door een heel scala aan emoties gevoerd. Van verbijstering naar medeleven en van onbegrip naar liefde. Of zoals Freya zegt "een man die gelijk orde en chaos kan scheppen". Deze rollercoaster aan emoties maakt het boek fascinerend. Freya vertelt haar verhaal in de ik-vorm en geeft een blik in haar gevoelens. Door haar verhaal wordt er een spanning opgebouwd in het boek en wil je doorlezen om te weten wat er aan de hand is. De ontknoping is verrassend of zoals Wachtmans collega zegt "Een mens komt niet altijd aan op zijn bestemming, maar je bestemming is altijd waar je bent gekomen."

Wat een verhaal. Een verhaal met actuele thema's als privacy en identiteit, nature en nuture tot aan "metoo", maar nergens beladen te zwaar of te lichtvoetig. Geef jezelf de kans om in de flow van het verhaal te komen, dat duurt even. Maar als je die eenmaal te pakken hebt, wordt je het verhaal ingezogen. Door subtiele gebeurtenissen, zinnen en woorden ("Had ik het zien aankomen?") en door het juist achterhouden van informatie verhoogt Alberdingk Thijm de spanning. 
Sterk is ook de structuur. Meerdere verhaallijnen die allemaal ondersteunend zijn aan de hoofdpersoon, Philip Wachtman. Onuitstaanbaar, neerbuigend, star, alleen met zichzelf bezig. Hij wijkt niet van zijn principes, van sociale tact lijkt hij niet gehoord te hebben en zijn eerlijkheid is gewoonweg lomp. Verwacht niet dat dit gaandeweg het verhaal verandert. Dat doet het niet. Philip Wachtman is wie hij is. Als lezer krijg je er wel iets bij. Sympathie. Langzaamaan groeit dit totdat je het Wachtman zelfs gunt. Al klopt het van geen kant. En dat is het waarom je door blijft lezen tot het einde.
En wat voor einde. Knap, verwarrend, prachtig. Verrassend en toch weer niet, maar zo passend bij het verhaal... bij Philip Wachtman...