Ik heb alle (Nederlandstalige) boeken van Jenny Colgan gelezen. Normaal gesproken wil ik deze boeken meteen uitlezen, omdat ik meeleef met de personages. Ik huil en lach met ze mee, zelfs wanneer de verhaallijnen vergezocht zijn.
Dit boek is heel anders geschreven; regelmatig wordt kort gerefereerd aan een belangrijke gebeurtenis in het verleden die bepalend is voor het verhaal, echter elk gevoel daarbij ontbreekt (zoals het verhaal over Kerensa). Ook worden dialogen niet beschreven, maar omschreven zoals ‘het was Bernhard die Huckle wist te overtuigen’.
Hierdoor was dit boek voor mij beduidend slechter dan de voorgaande delen. Ik heb het enke uitgelezen omdat ik het einde wilde weten. Was dit het eerste boek van Jenny Colgan geweest, dan ook meteen het laatste dat ik had gelezen.
