Jo Spain heeft een vlotte pen, een prima observatievermogen en iets eigens. De (Ierse) achtergrond geeft kleur aan dit specifieke verhaal, het thema is universeel. De rechtvaardiging voor een doodzonde, het komt naar verluidt uit de koker van een pater Jezuït, is als het tot een dagelijkse zonde wordt. Het lijk in dit verhaal heeft de klap op zijn hoofd over zich zelf afgeroepen, een egocentrische eikel.
De mythe van een harmonieus gezin wordt door deze familie volledig ontkracht, de moeder blijft wat buiten schot, maar ook zij heeft een verkeerde keuze gemaakt. Jo Spain ziet er geen been in om een shockeffect goed te doseren, het laten "inslapen" van de hond des huizes veroordeelt vader tot meer dan een klap op zijn kop.
Weer een goed verhaal van een schrijfster die ik met genoegen lees.
GJHB
