Geschreven bij Tussen twee werelden
Franco Faggiani woont in Milaan en is altijd journalist geweest. Hij werkte als verslaggever in de meest kritieke gebieden van de wereld, schreef over economie, het milieu, sport en recent over eten en wijn. Faggiani schreef eerder sportboeken, biografieën en essays en wisselde zijn schrijven altijd af met lange, eenzame wandelingen door de bergen. ‘Tussen twee werelden’ is zijn debuutroman.
De 50-jarige Leo worstelt met het verdriet om de dood van zijn vrouw Chiara. Dan komt Martino in zijn leven: een introverte, autistische jongen. In leeftijd verschillen ze nogal, maar in hun karakters, zwijgzaam en mysterieus, lijken ze erg op elkaar. Leo besluit Martino in huis te nemen en voor hem te zorgen. Om te ontsnappen aan hun problemen reizen ze af naar Turijn en trekken in een groot huis in de Piemontese Alpen. Het huis ligt afgelegen, middenin het bos. Op elkaar aangewezen leven ze in hun eigen tempo, ver weg van de stad. En juist daar, in de eenzaamheid van de bergen, ontwikkelen ze hun eenvoudige en oprechte leven.
‘Tussen twee werelden’, een prachtige titel voor een mooi verhaal van twee mensen die nader tot elkaar komen als vader en zoon. Een verhaal dat je meesleept en laat genieten van de omgeving, maar ook van deze twee bijzondere mensen. Een verhaal over ‘Asperger’ en hoe daar mee om te gaan. Vanaf het begin sleept de auteur je mee in het verhaal. De omgeving wordt filmisch beschreven en zo uit de doeken gedaan dat je het allemaal voor je ziet. Het eenvoudige leven van twee mensen dat je volgt door de opeenvolging van seizoenen. Twee levens die langzaam naar elkaar toe groeien. Beiden vinden hun draai in de bergen. Dit debuut is alleen maar genieten, zo puur en mooi is het neergepend, een prachtige schrijfstijl met mooie ontroerende zinnen.
‘Hij gaf geen antwoord, maar bleef even met toegeknepen lippen zitten. Daarna drukte hij zich tegen me aan, hield zijn hoofd onder mijn oksel en bonkte er zachtjes mee. Een kuikentje dat uit het ei wil en eindelijk verder wil kijken dan dat melkachtige membraan waarmee de binnenkant van de schaal bedekt is. Net zolang tot hij aan de andere kant uitkwam en zijn wang tegen mijn borst legde. Ik keek hem aan. ‘Ik heb me in mijn eentje omhelsd,’ zei hij met dat grappige gezicht dat hij voor ongebruikelijke gelegenheden bewaarde. Zo bleven we zonder iets te zeggen zitten.’
Een verhaal dat nergens verveeld en waar je lang van kunt nagenieten. Mij heeft de schrijver in ieder geval kunnen ontroeren met dit prachtige debuut.
Deze roman is zeker een aanrader waard! 4,5*
