Geschreven bij De vierde dimensie
‘De vierde Dimensie’ is een wonderlijk boek.
Enerzijds is het mateloos boeiend geschreven en lees je het in de bekende ruk uit. Aan de andere kant valt er wel wat op aan te merken.
Dat zijn de vele herhalingen, tot aan het irritante toe, over de nieuwe missie die de hoofdpersoon voor zich zelf ontdekt. Ben je in het begin nog geneigd om dat toe te schrijven aan het overenthousiasme van een nieuwe bekeerling, na de zoveelste keer ga je wensen dat de schrijver een goede redacteur in de arm had genomen op hem op dit soort wildgroei te wijzen.
Maar er is meer…
Feitelijk klopt het gewoon niet dat John Kennedy, Richard Nixon opvolgde. Zijn voorganger was Dwight Eisenhouwer, en Nixon was zijn vicepresident.
Ook het verhaal zelf gaat gaandeweg steeds meer scheuren vertonen. Het is een pleidooi voor een betere wereld/mensheid waarbij leefstijl en meditatie factoren vormen om met de vierde dimensie in contact te komen. Ondertussen drinkt de hoofdpersoon sloten koffie, neemt allerlei alcoholische dranken in, en laat zich ook regelmatig een sappig stuk vlees goed smaken.
Daar gaat het wringen. Iedereen die ook maar enige ervaring heeft met meditatie weet dat dit geen factoren zijn die daar bevorderend in werken. En dat vleesconsumptie bovendien onnoemelijk veel dieren leed veroorzaakt, Niet alleen bij de dieren die het aangaat, maar ook door de ecosystemen die worden opgeofferd aan de teelt van veevoer. Als er érgens winst valt te behalen wanneer het om het voeden van de toekomstige wereld bevolking gaat, dan is het daar wel. De grootste inconsequentie van het boek schuilt echter in het gegeven dat de hoofdpersoon, een uit de bocht gevlogen beurshandelaar, voor de wereld verbeterende organisatie Terra Nova, het vermogensbeheer gaat doen. Dit staat haaks op de vele keren dat de hoofdpersoon fulmineert tegen het gangbare economische systeem met z’n rente op leningen. Mogelijk rechtvaardigt het doel het middel. Maar het verhaal wordt er niet geloofwaardiger door…. Het laat je daarom ook achter met een gevoel van ‘jammer’. Het perspectief dat wordt geschetst had zo mooi kunnen zijn…