Geschreven bij De oude wegen
Na zijn aanstekelijke boek ‘De laatste wildernis’ zoekt Robert Macfarlane nu vaker gezelschap tijdens zijn wandeltochten. Gulzig stelt hij zich open voor andermans manieren van kijken en beleven. Het territorium van Engeland wordt vaker overschreden. Te kleine bootjes voeren hem over oceanisch water; waterwegen worden als 'vloeibare paden' ontdekt. Lees ook de invloed van zijn grootvader die hem op jonge leeftijd de landschappen leerde verkennen. Jaloers zou je kunnen zijn om zo op weg te worden geholpen. De dichter-wandelaar Edward Thomas heeft hem verder beïnvloedt in het sporenonderzoek onderweg, wandelpaden hebben immers een lange historie. Dag en nacht, zon en regen, voorspoed en tegenspoed, om het even zijn zij bij Macfarlane van natuurlijke betekenis. Met zijn breed uitwaaierend metaforische bereik – om zijn zwerftochten woorden te kunnen geven - is Robert Macfarlane is een literator van formaat.
Han Snijders
