Marja West studeerde rechten aan de Open Universiteit en trok zowel binnen- als buitenland een tijdje rond. In 2013 besloot ze haar leven om te gooien door een carrière als schrijfster te beginnen. Twee jaar later verscheen haar debuut, de thriller Uitgeteld, waarmee ze de longlist voor de Diamanten Kogel haalde. In 2017 schreef ze Gelukkig zijn we familie, de eerste Nederlandse audio-soap. In augustus 2020 verscheen Het spel van leugens, dat ze onder het pseudoniem Anna West geschreven heeft. Onder haar eigen naam publiceert ze op Facebook ook korte verhalen.
Aron, het tweejarige zoontje van huidige minister van justitie Peter Ackerman en zijn vrouw Eva is om het leven gekomen. Peter heeft de politie verteld dat Aron ontvoerd was, vooral vanwege zijn carrière, maar ook om te voorkomen dat zijn vrouw veroordeeld zou worden. Het is nu zeventien jaar later en na een televisie-uitzending waarin een verouderingsfoto van hem werd getoond werd, staat Aron plotseling bij zijn ouders voor de deur. Eva kan echter niet geloven dat de jongen haar zoon is, ze is er immers van overtuigd dat hij in de tuin begraven ligt.
Hoe zou je zelf reageren als plotseling je kind voor de deur staat en je niet beter weet dan dat het lang geleden overleden is? Voor Eva is het in ieder geval verwarrend dat haar zoon Aron ineens is komen opdagen. Zover zelfs dat ze soms aan zichzelf begint te twijfelen. Die twijfel krijg je als lezer ook, want West heeft het verhaal dusdanig in elkaar gezet dat je je vanaf het begin afvraagt wie er gelijk heeft, Peter of Eva. Gedurende de plot stel je jezelf dan ook regelmatig de vragen ‘Leeft Aron werkelijk niet meer?’ of ‘Is hij dan toch ontvoerd?’. Als lezer zit je eigenlijk voortdurend in onzekerheid over het werkelijke lot van Aron. Dit is dan ook zo goed als zeker het effect dat de auteur heeft willen bereiken.
Het spel van leugens wordt verteld vanuit het perspectief van Eva en speelt zich vooral in het heden af. Zo nu en dan maakt het verhaal een sprong naar zeventien jaar eerder, waardoor de lezer geleidelijk aan steeds meer te weten komt wat zich destijds heeft afgespeeld. Een andere flashback, die terugvoert naar de jeugd van Eva, zorgt ervoor dat je haar nog wat beter leert kennen, maar maakt ook duidelijk dat ze, behalve het verlies van Aron, ook nog met een andere onverwerkte gebeurtenis te kampen heeft. Van alle personages is dat van Eva het meest uitgewerkt. Van de overige is dat in zekere zin ook niet nodig. Wat je over hen te weten komt, is namelijk ruim voldoende om je een beeld van hen te kunnen vormen.
De sfeer die na de terugkeer van Aron is ontstaan, wordt door West goed weergegeven. Vooral die in huize Ackerman, soms is het er ronduit grimmig, soms zelfs vijandig. Daarnaast worden de verschillende omstandigheden en locaties beeldend beschreven, alsof je je als lezer tussen de personages bevindt. De spanning die het verhaal kenmerkt, is vooral psychologisch, is al vanaf het eerste hoofdstuk aanwezig en gaat door tot en met het laatste.
Omdat de ontknoping in feite twee kanten op kan, is het niet te voorspellen welke de juiste is. Pas in het laatste hoofdstuk komt er een antwoord op enkele tijdens de plot ontstane vragen, hoewel er ook bij gezegd moet worden dat er ook een paar onbeantwoord blijven. Dat is jammer, want de lezer blijft immers niet graag met losse eindjes zitten. Ondanks dit licht onbevredigende gevoel is Het spel van leugens een psychologische thriller pur sang.
(Dit boek heb ik eerder voor Hebban gerecenseerd.)
