Door een onverwerkte kalverliefde heeft de schrijfster na zijn veroordeling nota bene contact gezocht met deze helaas na 19 jaar detentie weer vrijgelaten zieke moordenaar van diverse mensen.
Als het bij de journalistieke aanpak was gebleven zou het verhaal misschien nog te pruimen zijn, maar door zich als vrouw open te stellen voor Hans en zijn geschifte vrouw Riet is het na 150 bladzijden niet meer interessant.
Wel wordt de situatie in het begin goed weergegeven. Een scrupuleuze seriemoordenaar die op aanwijzen van Nol mensen gaat beroven en ze met een loden staaf de hersens inslaat. Een incompetente politie en een zweverige psychiatrie, die zich laten ringeloren door deze 'getalenteerde' ontspoorde zieke geest.
Uit de interviews van Loes komt niets nieuws tevoorschijn, want Hans is een geweldige acteur c.q. een gespleten persoonlijkheid. Onbegrijpelijk - zeker voor de nabestaanden - dat zo'n man zonder TBR op vrije voeten komt. Hij heeft alleen maar ellende veroorzaakt. daar staat tegenover dat er een aantal advocaten, psychologen en psychiaters een leuke boterham aan hebben verdiend.
Helaas - l'histoire se repète - zien we een herhaling bij de moord op Pim Fortuyn door de inmiddels vrolijk vrijlopende moordenaar Volkert van der Geest. De zogenaamde wetenschappers en rechters willen er niet aan, dat sommige misdadigers ongeneeslijk ziek zijn en sociaal incapabel zijn om in vrijheid in onze maatschappij te leven.
Ook zie je een herhaling van zijn TV optreden; Twan Huys moest zo nodig de 'neus' op TV laten discussieren, waar hij overigens later wel spijt van had. Maar Hilversum denkt te kunnen scoren met criminelen, die ze beter dood kunnen zwijgen.