Wij zijn de lezer. Gewoonlijk hebben wij het niet zo op verhalen die geënt zijn op een nieuwsfeit, wij houden veel meer van fictieve fictie, maar het proza van de eerste bladzijden van het inkijkexemplaar dat wij op het wereldwijde web aantroffen was zo sprankelend dat wij meteen een soort literaire vlinders in onze buik voelden. De eerste hoofdstukken lazen wij bijna zonder te ademen. Ons inwendige oor werd gestreeld door springerige ritmes en botsende klinkers, onze fantasie geprikkeld door afwisselend bezielde en levenloze invalshoeken. Zelden hadden wij zo genoten van een roman.
Nieuwsgierig als wij zijn zochten wij een paar hoofdstukken later op datzelfde wereldwijde web waar wij eerder het boek hadden ingezien naar de realiteit die het fundament voor dit relaas moet zijn geweest. Wij vonden zonder enige moeite de gefictionaliseerde woongroep. Wij lazen in de woorden van deze mensen wat hen beweegt, zagen de bont beschilderde kozijnen van hun rijtjeshuis en ontdekten de werkelijke namen van de groepsleden met hun woonplaats en adres. Via foto's drongen wij zelfs hun huiskamer binnen en voor wij het wisten, bekroop ons het gevoel toeschouwers te zijn bij de publieke val van deze onbekende Nederlanders, die op tal van obscure internetforums over de tong gaan en moreel worden veroordeeld. In de werkelijkheid.
Waren wij niet op onderzoek uitgegaan, dan zouden wij tot de allerlaatste magistrale bladzijde hebben genoten van dit caleidoscopische relaas over collectieve verdwazing, maar wij moesten per se naar feiten graven, ook al hadden wij een stilzwijgende afspraak met het boek dat het om fictie ging. Wij hebben het dus helemaal aan onze wijsneuzerij te danken dat wij *Wij zijn licht* niet meer zonder extraliteraire bijgedachten kunnen lezen. Zo vragen wij ons af, hoewel het boek veel milder en evenwichtiger over zijn personages oordeelt dan de publieke opinie over de echte personen, of Gerda Blees de gebeurtenissen ook tot fictie zou hebben verwerkt als de woongroep had bestaan uit vrienden. Zouden wij dat zelf doen? Nee natuurlijk. Niet omdat wij betere mensen zijn, maar wij zijn de lezer.
