Bij het zien van de schitterende cover van Duizend graden in de schaduw van Gijs van Middelkoop krijg je al een idee waar het boek over zal gaan. De subtitel geeft duidelijkheid en maakt, samen met de hoofdtitel, nieuwsgierig naar het boek.
Duizend graden in de schaduw van Gijs van Middelkoop vertelt over de fietsreis die hij samen met zijn vriendin van Perth naar Sidney heeft gemaakt. Zo te verder je in het boek bent, zo te meer bewondering en respect krijg je voor de auteur en zijn vriendin. Ondanks dat er velen zo'n droom hebben, zullen er maar weinigen, zoals ook in dit boek zal blijken, zijn die die tocht ook daadwerkelijk zullen maken. De meesten zullen zo hun redenen hebben om de tocht niet te fietsen, al hoop je wel dat de vrouw van Bob haar droom uit laat komen en Bob het laat uitzoeken met zijn mobiel. De auteur vertelt op een gegeven moment dat zo'n fietstocht inderdaad niet iets is dat je, buiten dat je minimaal drie maanden vrij moet hebben, zomaar even doet, dat er veel bij komt kijken en niet alleen wat betreft wat je wel en niet meeneemt, maar dat dat ook moet kunnen wat jouw gezondheid aangaat. Het is zeker geen tocht voor de af-en-toe-fietser. Voor diegenen die de tocht al eens hebben gemaakt, kan het herkenbaar zijn, voor anderen die de tocht daadwerkelijk willen maken kan het een uitdaging zijn om de tocht te gaan maken.
Duizend graden in de schaduw van Gijs van Middelkoop is een boeiend verslag. Door zijn ervaringen wil je de leuke plaatsen die ze hebben bezocht zelf bezichtigen. Geregeld moet je lachen om de manier waarop hij een gebeurtenis vertelt zoals bijvoorbeeld bij aankomst op het vliegveld over hoe een douanier eruit ziet, met wie hij die vergelijkt. De ontmoetingen die ze hebben met de diverse mensen zoals bijvoorbeeld met een Australische Marylin Monroe die ze van alles probeert te verkopen en een man die niet al te fris is en ze van alles wijs probeert te maken. Je krijgt een goed beeld van hoe de Australiërs zijn, hoe hun taal is en hoe ze daar leven. Je steekt er ook nog wat vanop zoals bijvoorbeeld hoe Australië oorspronkelijk heette en over de Uluru Rots, waarom je die niet moet beklimmen. Ondanks dat de auteur over het algemeen alleen maar positief is en enthousiast is zoals na een dag fietsen aankomen bij een slaapplaats waar alles goed verzorgd is, vertelt hij ook over zijn ergernissen zoals bijvoorbeeld over slaapplekken die op zijn zachtst gezegd niet zo heel fris zijn en laat hij blijken dat de tocht soms ook zwaar was, zeker in een gebied met veel vliegen en over zijn angsten voor de dodelijke dieren en hoe hij daar op een gegeven moment mee om ging. Hij weet zijn gevoelens goed te verwoorden.
Het is één groot avontuur waar ze veel hebben beleefd zoals de bijzondere ontmoetingen met diverse mensen en waarbij ze soms tot iets werden uitgenodigd om te doen zoals een afdaling van een berg op een niet zo gebruikelijke manier, de vele soorten dieren zoals vele soorten vogels die ze hebben gezien en gehoord, de bijzondere dingen die ze tegenkwamen zoals vrachtwagens met kamelen en de vele verschillende overnachtingsplekken en nog veel meer wat ze hebben beleefd. Door het vlotte en beeldende schrijven van de auteur heb je het gevoel dat je er soms zelf bij was. De foto's maken het boek compleet. De foto's met de kangoeroes, de koala en de geelkuifkaketoe brengen een lach op je gezicht, je wordt er zelfs vrolijk van.
Kortom; Duizend graden in de schaduw van Gijs van Middelkoop is een boeiend verslag over een fietsreis van Perth naar Sydney, waarbij je meeleeft met de auteur en geregeld moet lachen om zijn humorvolle opmerkingen en gedachtes. Na het lezen van het boek kan je alleen maar bewondering voor de auteur en zijn vriendin hebben dat ze deze mooie, bijzondere reis hebben gefietst. Een reis die niet altijd zonder slag of stoot was. De auteur heeft dat heel erg goed weten te verwoorden.
