De levende berg

Een zeldzaam mooi boek van een vrouw, die van de bergen hield.
Maar waar mannen meestal de klimtocht omhoog beschrijven, de top is het ultieme doel, schrijft zij juist diepgaand over alles wat ze ziet, voelt, waarneemt.
Fysiek gaat ze dus vaak de hoogte in, maar qua gevoelsleven juist de diepte.
Ik ken Schotland zeker wel, de overrompelende natuur en sfeer, maar van deze schrijfster had ik eerder nog nooit gehoord. Een opmerkelijke vrouw die opgroeide in een tijd en gebied, waarin juist voor meisjes bijna geen ontwikkelingsmogelijkheden waren, maar deze vrouw ging altijd haar eigen weg.
Zeldzaam mooie natuurbeschrijvingen, levendig taalgebruik!

De levende berg. Door Nan Shepherd.

Geschreven in de Tweede Wereldoorlog en voor het eerst uitgegeven in 1977. Volgens The Guardian is het ‘Het beste boek ooit geschreven over natuur en landschap in Groot-Brittannië.’ En dat kan wel eens kloppen. Als natuurboeken-fan las ik al vaak verwijzingen naar De levende berg. Nan is voor vele natuurschrijvers van nu nog steeds een ijkpunt heb ik gemerkt.

Dus toen ik de kans kreeg om het voor het eerst zelf te lezen greep ik die met beide handen. Maar vlak nadat ik aan dit boek begon veranderde onze wereld, kwam quasi tot stilstand. Enge, rare tijden. Als ik me zorgen maak vlot het lezen niet zo. Een vloek maar in dit geval ook wel een zegen. Want De levende berg is een boek dat er om vraagt om stap voor stap, letter voor letter gelezen te worden. Het ideale boek om deze dagen in onder te duiken.

Op de achterflap staat: ‘Deels memoir, deels veldboek, deels lyrische meditatie over de natuur en onze relatie daartoe. –The New York Times Book Review–‘ Voeg daar maar aan toe: poëzie, filosofie, godsdienst zonder God maar vol geloof, schilderij met woorden,…

Nan Shepherd heeft haar hele leven in de Schotse bergen gewoond en gewandeld. Ze is ze als klein kind beginnen beklimmen en is daar nooit mee gestopt. Het enige dat veranderde is zijzelf. Zij ging de bergen in om ze te overwinnen, ze kwam zichzelf tegen en leerde haar kern, de kern van de berg beter kennen. Door hem te horen, zien, voelen, ruiken, proeven. Door jaar na jaar de omgeving diep in zich op te nemen werd zij deel van de berg en de berg van haar.

Ze is en ze schrijft zinnelijk, sensueel, lyrisch en meeslepend. Je wil direct je stapschoenen aantrekken en zelf op avontuur trekken. Dat kan en mag nu niet maar dat is niet zo erg. Zolang je leest ben je op pad, daar zorgt Shepherds gedetailleerde blik en rake pen voor. Dit boek is een klassieker, is voedsel voor de ziel en een boek om zeker nu te lezen. Het gaat om zijn. Om zien. Om voelen, ruiken, proeven, horen. Zonder anderen om je heen. Alleen tot jezelf komen. Even weg zijn van de wereld, even de berg zijn.

Subliem boek.