Hadley is een gewone jonge meid. Ze sport en ze heeft vrienden. In Charlie vindt ze zelfs een ontluikende liefde.
Zo op het oog lijkt haar familie ook gewoon doorsnee. Vader werkt, moeder is thuis voor de kinderen. Maar niets is wat het lijkt. Hadley groeit op in een gezin met huiselijk geweld door haar vader, zowel fysiek als mentaal.
“Ik lig in een miljoen verstrooide stukjes. Minuscule scherven die iedereen, die probeert mijn puinhoop op te ruimen, zullen snijden.”
Elke dag vecht Hadley voor haar zusje Lila, om haar uit de vuurlinie van haar vaders toorn te houden.
“Ze staat als bevroren voor me, met haar enorme blauwe ogen nog groter dan normaal door de onuitgesproken vragen. Wat ze van onze vader weet, is al eng genoeg. Maar wat ze niet weet, is nog veel angstaanjagender. Haar onschuld zal nooit meer terugkomen als ze eenmaal ontdekt hoeveel ik voor haar verborgen heb gehouden.”
Als dat op een dag niet meer lukt, verandert alles…
Het verhaal neemt je mee in terugblikken naar het toen, afgewisseld met kleine stukjes uit het nu.
Daardoor blijf je geprikkeld om door te blijven lezen, om erachter te komen wat er toen allemaal is gebeurd. Doordat je alles vanuit Hadley’s POV leest, blijf je wel met vragen zitten naar wat anderen denken en waarom ze doen wat ze doen, vooral bij de ouders van Hadley en Lila.
Dat is wel een gemis binnen dit verhaal, maar gelukkig blijft het wel vaart houden.
Een indringend verhaal over huiselijk geweld, familie, liefde en vriendschap.
Een groot maatschappelijk probleem als huiselijk geweld wordt aan de kaak gesteld en hopelijk zal dit taboe weer wat bespreekbaarder worden door dit mooie boek.
