Helium van Bart Moeyaert.
Bij deze ga ik geen recensie schijven over Helium. Ik houd mijn woorden, mijn mening in. Misschien wel even lang als het wachten was na Gedichten voor gelukkige mensen (11 jaar).
Na zo lang wachten is Helium een onverwacht geschenk, een Bart in bundel-formaat, een verzameling letters die beroeren, roeren en ontroeren. Ik heb geen mening omdat een mening te kort is, ik heb geen woorden omdat ik niet met taal kan toveren; Bart wel.
Helium voelt zoals de woorden van Bart: zacht en troostend. De cover past bij de vorige bundels (onze boekenkast is dankbaar voor dit moois) en springt er, net als de inhoud, ook uit. Dit is geen bundel vol liefde, geen bundel vol geluk. En toch. De cover glinstert van de tranen, blinkt als glitter-confetti en wil bovenal licht vangen, je blik vangen en vasthouden.
De poëzie van Bart raakt; je hoofd, je hart, je buik, je handen. En handen kunnen wel schrijven, maar recenseren is een brug te ver. Handen voelen, nemen Helium vast, leggen het neer, zachtjes. Ze blijven vasthouden; aan de zachtheid, aan de rafels die je hart nu tooien. Na Verlegen voelde ik me weer helemaal Bianca. Na De wens moest ik even pauze nemen.
Licht deed me verlangen naar de thuiskomst van mijn Mary Poppins. En wat geeft het als je geen gedicht krijgt maar je wel als fundering dient voor een Helium-huis dat er staat? Helium is een eerbetoon aan een moeder, een vader, een man. Het is een kleinood dat groots is in zijn kleinheid, dat verwoordt wat niet te zeggen valt. Dat inwerkt op een lichaam en daarom niet te recenseren valt.
Maar wie dit leest, met open geest weet natuurlijk al lang hoeveel ik om Helium geef. Ik kan niet wachten om te horen hoe Bart zijn eigen woorden voorleest. En moge de (ALMA-) vrijheid die hem gegeven is resulteren in nog meer van dit; een ‘stukje van de hemel’.
