De sterrengever

De sterrengever van Jojo Moyes.

Ik hou van Jojo, van alles van Jojo. Bijna alles, op de één of ander manier vond ik Dans met mij maar niets. Dus ondanks mijn liefde voor Jojo is er ook altijd even bang afwachten. Maar ik kan je zeggen: dat was niet nodig! Want wow! De sterrengever is één van de beste boeken van 2019, misschien wel het mooiste van Moyes Ooit. En dat zeggen na de fenomenale Louisa Clark-reeks betekent heel wat. De cover is fantastisch, de inhoud nog meer. Dit is Jojo op haar best: personages die in een wip je hart veroveren, dialogen die van prachtig beschreven berglandschap (het mijnstadje Baileyville in Kentucky).

De 5 vrouwen van de WPA Paardenbibliotheek veroveren binnen de kortste keren het hart van (bijna) alle stugge bergbewoners (én dat van jou). Ze zetten met hun moedige project de hele gemeenschap op stelten en veranderen een heleboel levens ten goede. En dat in een tijd waarin dat verre van evident was, 1937. Alice, Margery, Beth, Lizzy en Sophia zijn vrouwen vol moed, lef en doorzettingsvermogen. Naast hun persoonlijke problemen hebben ze een gezonde dosis intelligentie en humor; prachtvrouwen. Ik wou dat ik me bij hen kon aansluiten. Vriendinnen om jaloers op te zijn.
Maar ook de mannen zoals Fred en Sven, de muilezels zoals Charley, de bergbewoners én het adembenemende landschap; alles en iedereen verovert pijlsnel je hart.

Jojo Moyes bezit de gave om verhalen te schrijven die je ontroeren, begeesteren, je aan het papier gekluisterd houden en doen verlangen naar meer. Je gaat ook almaar trager en trager lezen als je het einde van het boek nadert. Je wil geen afscheid nemen, je vreest het zwarte gat dat gegarandeerd volgt na het dichtslaan van dit prachtboek.
In dit geval is het boek ook nog eens geïnspireerd door een waargebeurd verhaal; dat maakt het voor mij nog prachtiger.

De sterrengever heeft alles: een spannend verhaal, aimabele hoofdrolspelers, feminisme, girlpower, humor, een decor dat hart en ziel beroert én een flinke snuif romantiek.
Het boek doet me denken aan Het Moerasmeisje en Wild; Reese Witherspoon weet dus wat haar te doen staat: verfilmen!

Ik ben fan van Moyes. Heerlijk verhaal weer, ditmaal over een streekbibliotheek. Vanuit meerdere personages geschreven, spannend, en tegen een goed uitgewerkte achtergrond van misstanden in de Amerikaanse mijnen vroeger. Dikke dikke aanrader.

Dit verhaal speelt zich grotendeels af in een bekrompen en intolerant Kentucky van de jaren dertig vorige eeuw. In deze omgeving stond de wet grotendeels aan de kant van de Christelijke, rijke, machtige blanke man. De bibliothecaressen helpen de plaatselijke bevolking van Baileyville te emanciperen en trotseren daarbij moedig hun eigen onveiligheid en onzekerheden. Uit het nawoord van de schrijfster blijkt deze paardenbibliotheek en moordproces een historisch feit geweest te zijn. Dit verhaal is dus een ware ode aan deze vrouwen, die hun eigen vrije keuzes in de praktijk probeerden waar te maken, en zelfverantwoordelijkheid namen voor de gevolgen elkaar door dik en dun ondersteunend in vriendschap.

Terwijl ik het verhaal las leek het wel of het verhaal zich grotendeels afspeelde in de 18e of 19e eeuw op de mogelijkheid van auto’s na. Zo conservatief en diepgelovig waren de meesten mensen nog anno dertiger jaren in het armoedige mijn-stadje Baileyville. Het is een adembenemend verhaal, daarom kon ik het boek gewoon niet in één adem uitlezen. Regelmatig moest ik even bijkomen, want schrijnende thema’s, die hier aangeroerd worden, spelen nog steeds een actieve rol in deze wereld van de 21e eeuw. Het is een gevecht van het individu met de logger ontwikkelende dominante cultuur waar zijn of haar leven nu eenmaal ingebed is. We zijn allen een deel van de keten van de wereldgeschiedenis.

Omdat ik het verhaal af en toe emotioneel vrij heftig vond, kon ik op persoonlijk vlak niet genieten van het verhaal. Mijn maat om vijf Sterren te Geven. Juist omdát Jojo zo fenomenaal schrijft verdient ze ze wel. Dat je het maar weet.