De Vierde Dimensie

Geschreven bij De vierde dimensie

De Vierde Dimensie is een zwaar boek. Letterlijk bezien dan, als je het fysiek in handen hebt. De inhoud is allesbehalve zwaar. Zoals anderen al opmerkten, leest de roman gemakkelijk weg, neemt het boek je mee in de wereld van hoofdpersoon Nick en leer je samen met hem praktische toepassingen en prikkelende wetenswaardigheden over onze belevingswereld.

Qua sfeer herinnerde dit boek me aan De Celestijnse Belofte: een jaren 90-roman waaruit we vernamen dat toeval niet bestaat. Maar De Vierde Dimensie is geloofwaardiger, eigentijdser en beter geschreven. Ik herkende ook principes uit andere boeken, omdat ik nu eenmaal veel en graag over dit soort onderwerpen lees. Denk aan het werk van Rhonda Byrne (The Secret), Stuart Wilde en Abraham-Hicks. De grote vraag was dus of ik uit dit mooie boek van Hans Peter Roel nog iets nieuws zou halen.

Het antwoord daarop is: ja! Tijdens het lezen werd ik geraakt omdat er voor mij onverwacht een kwartje viel. De uitleg over de Vierde Dimensie loste een vraagstuk op dat me sinds het sterfbed van mijn vader bezig had gehouden. Dingen werden plotseling duidelijk. Mooi!

Waar ik verder van genoten heb, zijn de inspirerende quotes aan het einde van ieder hoofdstuk. Een goed moment ook om het boek weer even weg te leggen en alles te laten bezinken.
Dat brengt me tot het enige probleem dat ik met dit werk had. Het aantal pagina's onder de rechterduim slonk te snel; het stapeltje nog te lezen bladzijden werd al gauw te dun. Ik wilde dit boek niet uitlezen. Ik wilde er langer van genieten. Hoewel ik meer prachtige boeken van deze auteur heb gelezen, had ik dit gevoel het sterkst bij De Vierde Dimensie.

Geen minpunten? Als het moet: twee. Er zijn wat schrijf-, spel- of taalfoutjes te bespeuren. Minder dan in de vorige boeken, dat wel. Vooral het kommagebruik viel me op.
Daarnaast werd aan het eind van het boek de belasting van Moeder Aarde vaak genoemd. Alsof de schrijver na een pauze vergeten was dat hij dit net nog beschreven had.

Maar deze kleinigheden doen niets af aan het mooie verhaal en de interessante info. Ik wens dat Hans Peter Roel veel inspiratie op blijft doen en doorgaat met schrijven op zijn unieke wijze.

Geschreven bij De vierde dimensie

Na de kracht van Ki te hebben gelezen, was ik zo enthousiast dat ik direct in dit boek ben begonnen. Een andere manier van schrijven, waar ik even aan moest wennen. Dit zorgde ervoor dat ik het wat minder makkelijk weg las dan De Kracht van Ki.
Dit boek heeft wat meer diepgang, mogelijk ook wat spiritueler. Een aanrader voor iedereen die open staat voor meer dan de wereld die we kennen, zien, voelen en horen.

Geschreven bij De vierde dimensie

‘De vierde Dimensie’ is een wonderlijk boek.
Enerzijds is het mateloos boeiend geschreven en lees je het in de bekende ruk uit. Aan de andere kant valt er wel wat op aan te merken.
Dat zijn de vele herhalingen, tot aan het irritante toe, over de nieuwe missie die de hoofdpersoon voor zich zelf ontdekt. Ben je in het begin nog geneigd om dat toe te schrijven aan het overenthousiasme van een nieuwe bekeerling, na de zoveelste keer ga je wensen dat de schrijver een goede redacteur in de arm had genomen op hem op dit soort wildgroei te wijzen.
Maar er is meer…
Feitelijk klopt het gewoon niet dat John Kennedy, Richard Nixon opvolgde. Zijn voorganger was Dwight Eisenhouwer, en Nixon was zijn vicepresident.
Ook het verhaal zelf gaat gaandeweg steeds meer scheuren vertonen. Het is een pleidooi voor een betere wereld/mensheid waarbij leefstijl en meditatie factoren vormen om met de vierde dimensie in contact te komen. Ondertussen drinkt de hoofdpersoon sloten koffie, neemt allerlei alcoholische dranken in, en laat zich ook regelmatig een sappig stuk vlees goed smaken.
Daar gaat het wringen. Iedereen die ook maar enige ervaring heeft met meditatie weet dat dit geen factoren zijn die daar bevorderend in werken. En dat vleesconsumptie bovendien onnoemelijk veel dieren leed veroorzaakt, Niet alleen bij de dieren die het aangaat, maar ook door de ecosystemen die worden opgeofferd aan de teelt van veevoer. Als er érgens winst valt te behalen wanneer het om het voeden van de toekomstige wereld bevolking gaat, dan is het daar wel. De grootste inconsequentie van het boek schuilt echter in het gegeven dat de hoofdpersoon, een uit de bocht gevlogen beurshandelaar, voor de wereld verbeterende organisatie Terra Nova, het vermogensbeheer gaat doen. Dit staat haaks op de vele keren dat de hoofdpersoon fulmineert tegen het gangbare economische systeem met z’n rente op leningen. Mogelijk rechtvaardigt het doel het middel. Maar het verhaal wordt er niet geloofwaardiger door…. Het laat je daarom ook achter met een gevoel van ‘jammer’. Het perspectief dat wordt geschetst had zo mooi kunnen zijn…