VOX

Het concept van het verhaal trok mij aan. Hoe de uitvoering zou zijn in dit originele debuut viel nog te ontdekken voor mij. Toen ik begon met lezen merkte ik al snel dat ik de schrijfstijl en indeling in steeds korte hoofdstukken beide als prettig ervaarde. De bewoording leest vlot, duidelijk en zonder aarzeling gemakkelijk door in het gehele verhaal. De indeling in kleine hoofdstukken van steeds maar een aantal pagina’s zorgt ervoor dat je gemakkelijk pauzes kan nemen tijdens het lezen en op een moment dat je maar even de tijd hebt toch weer een hoofdstuk verder kan lezen. Ik zie dat dus beide als een voordeel.
“Ik kan alleen maar denken aan wat Jackie als laatste tegen me zei: Bedenk wat je moet doen om je vrijheid te behouden.”
Vanuit het hoofdpersonage Jean lees je het verhaal grotendeels. Je leert haar kennen door haar gedachtes en de manier waarop zij handelt en werkt, probeert te vechten en haar wanhoop zo nu en dan voelbaar is. De andere personages die voorkomen in het verhaal leer je door haar gevoel over hen kennen en kleurt dus ook je mening over die andere personages. Het inlevingsvermogen van de schrijfster in deze situatie is duidelijk tastbaar en verwerkt in het geheel. Ook de gevolgen van ongehoorzaamheid en de machteloosheid worden eng invoelbaar door haar accurate beschrijving van Jean’s belevingswereld.
“Ik heb me vaak afgevraagd hoe kinderen zich tot monsters kunnen ontpoppen, hoe ze leren dat doden gerechtvaardigd is en onderdrukking dé manier, hoe de hele wereld binnen één enkele generatie kan veranderen en alles op zijn kop wordt gezet.”
Wat ik minder vind aan ‘VOX’ is dat het voor mijn gevoel richting het eind toe afgeraffeld is. Te vlug gaat en ik soms als lezer zijnde het hak/tak gevoel kreeg. Daarmee bedoel ik dat er bepaalde gebeurtenissen wat mij betreft verder uitgewerkt hadden mogen worden waardoor het gehele boek inhoudelijk sterker geworden zou zijn. Nu voelde het enigszins of het al een voorbereiding is op een eventueel filmscript. Wat overigens prima zou kunnen aangezien het volgens velen ook doet denken aan ‘The Handmaid’s Tale’ wat natuurlijk uitgebracht is als serie. Het plot past zeker wel goed bij het verhaal, de opbouw er naartoe is spannend en interessant maar de uitwerking daarna vind ik dus persoonlijk minder en wat kort door de bocht.
“In deze nieuwe, abnormale wereld is een verrassend aantal dingen hetzelfde gebleven. We eten, doen boodschappen, sturen onze kinderen naar school en we wippen. Alleen voor dat laatste gelden andere regels.”
Het realisme gehalte in dit verhaal is aan de ene kant heel goed voor te stellen gezien onder andere de huidige president van Amerika en diens fratsen. Maar aan de andere kant wordt dit hopelijk nooit werkelijkheid. Want terug naar de middeleeuwen of eigenlijk terug naar een tijd die nooit bestaan heeft is voor niemand een prettig idee lijkt mij.
Wel vind ik het geheel absoluut debuutwaardig en ontzettend knap gevonden. Maar ik denk zelf dat de schrijfster nog veel meer in haar mars heeft wat betreft schrijfkunsten en dan met name de uitwerking van een volledig verhaal zonder het overhaast of afgeraffeld te laten voelen voor de lezers. Dit is uiteraard mijn mening en ik vermoed dat lang niet iedereen dit met mij eens is. Maar toch een voor mij belangrijk element dat ik hoop verbeterd

Vox van Christina Dalcher is vanaf bladzijde 1 spannend en ik kreeg direct zin om verder te lezen. Je voelt een andere sfeer in het leven van Jean. Zij komt oorspronkelijk uit Italië, woont nu met haar man en 4 kinderen in de USA waar een president en rechterhand met bizarre ideeën aan de macht zijn. Vooral vrouwen en meisjes hebben hier last van en worden onderdrukt door een polsband te moeten dragen waarbij ze 100 woorden per dag mogen gebruiken. Gebruik je meer, dan krijg je een elektrische schok. Ook de (kleine) meisjes krijgen dit en moeten naar een speciale school. De jongens zijn eigenlijk niet veel beter af, want ook zij worden geïndoctrineerd. Er lijkt geen houden meer aan, totdat Jean gedwongen wordt mee te doen aan een project als onderzoeker, haar eigenlijke vak. De sfeer die wordt neergezet is best beklemmend, vrouwen mogen helemaal niks meer, behalve voor het huishouden zorgen en weinig zeggen. Het bizarre is dat het zo weinig moeite heeft gekost om vrouwen zo de mond te snoeren en van hun vrijheid te beroven. Ik dacht de hele tijd: er hoeft maar 1 gek dit te bedenken en hij krijgt het voor elkaar ook, bijna zoals Hitler het voor elkaar heeft gekregen en zoals je wellicht dacht dat een man als Trump nooit aan de macht zou komen. Naarmate het boek vordert, voel je ook dat er misschien iets mogelijk is, Jean en haar dochtertje krijgen iets meer lucht, maar er gebeuren nog meer spannende zaken in de omgeving van het gezin.
De schrijfstijl heb ik als zeer prettig ervaren, ik kon bijna voelen wat Jean meemaakte en hoe frustrerend dat alles moet zijn. Omdat het zo goed is neergezet, zeer prettig leest en erg origineel is , geef ik VOX 4 en een halve ster. Geen maximale 5 want voor mijn gevoel was het einde toch vrij abrupt afgewerkt. Alles is door het boek heen tot in detail besproken, en het einde laat meer tot de verbeelding. Maar als iemand me om een aanrader in thrillerland vraagt, zal ik zeker VOX noemen.

Er is een extreem conservatieve partij aan de macht gekomen die vrouwen en meisjes (boven de vijf jaar) monddood maakt. Ze moeten een polsteller dragen die bijhoudt hoeveel woorden ze per dag spreken. Komt de teller boven de 100 dan volgt er een stroomstoot. Tijdens het schrijven van deze recensie deed ik een denkbeeldige polsteller om. Zou het me lukken om in 100 woorden alles over dit spannende boek te kunnen vertellen? Lees het hieronder:

Vox- Christina Dalcher- taalkundige- Londen- debuut- Boekerij- bestseller- Amerika- dystopisch- origineel- interessant- spannend- leerzaam- Jean McClellan- sympathiek- cognitief taalkundige- specialisatie afasie- ontnomen:- baan- geld- paspoort- rechten- scholing- status- getrouwd- Patrick- spanningen- kinderen- Steven- Sam- Leo- Sonia- indoctrinatie Steven- macht: president en dominee- christelijke waarden- angst- zwijgen- onderdanig- gehoorzaamheid- bescheidenheid- wantrouwen- verraad- camera’s- overtreding- protest- gebarentaal- berisping-uitsluiting- bekeringskampen- hulpvraag president voor zieke broer- Jean en dochter verlost polsband- verschillende wetenschappers- oude vrienden- samenwerken- laboratorium- verzet- gevaar- leugens- spanningen- vreemdgaan Lorenzo- zwanger- vluchten? Blijven? Veelbelovende start- realistische personages- goede opbouw- eind afgeraffeld- thema's- taal- godsdienst- onderdrukking- politiek- feminisme- gezinsleven-verzet- discriminatie.
Woordlimiet bereikt: er volgt nu een schok….

Bij het schrijven van dit stukje besefte ik hoe belangrijk taal voor ons is en dat het echt onmogelijk is om niet meer dan 100 woorden per dag te mogen spreken. Veel dingen kun je best met één woordje duidelijk maken. Maar soms is er toch echt een hele zin voor nodig of zelfs meer dan 100 woorden...
Verder werd ik me er bewust van hoeveel vrijheid we in dit land hebben. We mopperen wat af op onze regeringsleiders, maar we hebben het zo slecht nog niet....