Geschreven bij Een lied voor Achilles
Dan is het boek uit, dan neem je het boek mee in je hoofd en hart en dan wil je eigenlijk nooit meer een ander boek dan deze lezen! Dit is dat soort boek.
Het lijkt over een homoseksuele liefdesgeschiedenis te gaan, maar het gaat veel verder en dieper dan dat. Dieper dan Shakespeare's Romeo en Julia, die elkaar niet konden beminnen tijdens het leven maar wel na de dood. Bij dit beroemde liefdesstel lagen de wederzijdse familie's hun samenzijn dwars.
In dit boek gaat het om het klassieke menselijke drama van het bewustzijn. De wetenschap dat alles, ook waarvan je zo houdt en waaraan je zo gehecht bent, eens eindigt. Het gaat ook over de grenzen van je vrije wil. Het goddelijke versus het medemenselijke in ons; oftewel ga je voor eigen, eeuwige roem en tart je het noodlot gevangen in de vorm van onze goddelijke ingegeven idealen (zoals Achilles trachtte in de strijd bij Troje) of ga je voor uitstel en het koesteren van liefde, schoonheid en het aardse leven (de weg als heelmeester, waar de levenspartner van Achilles Patroclus voor koos). Welke keus je ook maakt het maakt niet uit om je sterfmoment te ontlopen of te bespoedigen. Eens houdt het leven voor ieder van ons in deze wereld op. Hoe goddelijk, medemenselijk of 'ertussen-in' je ook bent.
In het gedeelte van de puberteit van de al vroeg gevallen prins Patroclus en het koningskind Achilles, dat ze in leer zijn bij een wijze leermeester, vraagt deze hen ook wat ze verkiezen: de strijd of de geneeskunde. Ik denk dat dit voor ons allemaal geldt. Het liefst ben je altijd verliefd, in vervoering en gelukkig, maar als het moment komt waar het er op aankomt wie je bent of wilt zijn, moet je een keuze maken. Doe je dat niet dan maakt het lot de keuze.
Het mooie van dit boek is ook dat je komt te beseffen dat dankzij je bewustzijn je steeds weer kunt kiezen of jij je lotsbestemming volgt of de afgrond in. Door ons vermogen steeds weer te vallen en weer op te staan.
Niet alleen is het verhaal prachtig beschreven in de taal die de eeuwenoude klassieker de Ilias recht doet, maar ook is de schrijfster dichtbij de mogelijke belevingswereld van de Grieken gebleven. Hun beschaving vormde de bakermat van onze waarden. Zij triggert ons symbolisch bewustzijn door haar overtuigend gemakkelijk gebruik van interactie tussen mens en de goden als symbolen van onze sterfelijkheid versus onsterfelijke ziel, waardoor zij ons doet herinneren waar wij vandaan komen (en of we op koers óf ramkoers liggen).
